Een afscheid van het Turkse Rijk

In de eucharistie, opnieuw in de Sint-Antoniuskerk, preekt Jaak J. over Paulus als ‘getuige’, iemand die Jezus draagt en door Hem gedragen wordt. Daarna vertellen we aan elkaar wat deze pelgrimstocht voor ieder van ons heeft betekend: er komen bijna 24 verschillende antwoorden, elk met een eigen rijkdom en diepte. Wij zingen na de eucharistie een Weesgegroet, in een halve kring rond het Mariabeeld. Zij is de warme moeder die ons ook richt op Hem.
Er ligt een boot voor ons klaar om op de Bosporus te varen. We varen eerst langs de Europese kant, daarna langs de Aziatische zijde, tussen twee hangbruggen die Oost en West verbinden. We horen dat er rijke mensen zijn (of op bezoek komen) in Turkije: in sommige hotels kan je in een suite logeren tegen 30 000 euro per nacht.
Het laatste bezoek is aan de Chorakerk, nu een museum. Er zijn prachtige mozaïeken over het leven van Maria en van Jezus, op basis van ‘volksverhalen’ volgens onze gids Ismaël, op basis van het niet-erkende evangelie van Jacobus volgens reisleider Hans. De geboorte van Maria is er afgebeeld, maar ook een aantal evangelieverhalen. Er is o.a. een mooie verrijzenismozaïek en ook Paulus staat er.
We gaan vis eten in een restaurant langs de kustlijn. Vissen zegt iemand, zijn symbool voor Christus; het Griekse woord voor vis (ichtus) is inderdaad een verwijzing naar Hem.
Onderweg naar de luchthaven neemt gids Ismaël afscheid van ons. Hij noemt ons ‘broeders’; “Wij bidden tot dezelfde God”, zegt hij.
In de luchthaven is het wachten tot een uur of zeven, voor ons vliegtuig vertrekt. Het is half acht voorbij eer het opstijgt. We komen rond kwart voor tien aan in Brussel: dankjewel aan iedereen en tot …

Lieve lezer, ook aan jou: dank voor je belangstelling.

Afsluiting van de eucharistie: we zingen het Weesgegroet.

Op de boot over de Bosporus.
Op achtergrond: een van de hangbruggen.

Mozaïek in Chora: Maria en Jozef bij Quirinus,
landvoogd van Syrië, voor de volkstelling.

In bewondering voor de Zetel van Wijsheid

De dag in Istanbul beginnen we met een verkenning van de Grote Bazaar. Er zijn zo’n 5000 winkeltjes. We lopen er langs één poort doorheen, tot een andere poort, en mogen dan de Bazaar verder verkennen. De meesten houden zich veilig in de buurt van de poort waar is afgesproken, om niet verloren te lopen. Om 10 uur is iedereen weer terug samen.

We gaan naar de Aya Sofya (de ‘Heilige Wijsheid’). De oorsprong van dit gebouw is christelijk: de keizers Constantijn en Theodosius zorgden voor de bouw van de eerste en de tweede kerk. Het huidige gebouw kwam er onder keizer Justinianus, van 532 tot 537. Daarna werd nog 100 jaar gewerkt aan de binnenkant. In 1453 werd de basiliek omgevormd tot moskee en sinds 1923 is het een museum. Er zijn nog alle attributen om er weer een moskee van te maken. Aan één van de ingangen is er een beeld van Maria, met Jezus op haar schoot. Die mozaïek is ontsnapt aan de vernieling. Op die manier blijft Maria, als Zetel van Wijsheid, tronen in de Aya Sofya.

Na de middag bezoeken we Topkapi, een topattractie in Istanbul. Het is het paleiscomplex van de sultans. Het werd gebouwd vanaf 1453 en werd als paleis gebruikt tot 1856. We krijgen er een aantal gouden schatten te zien: bekers, schrijfbakjes, hangers, tronen, wapens, enz., alle met goud en edelstenen bezet. Gelukkig mogen we ook nog enkele ruimtes in: de keukens, de besnijdeniskamer, zomerkamers, … In een van de kamers wordt 24 uur op 24 uit de Koran gezongen. Het geeft rust om daar even halt te houden.

Op onze weg naar de kerk passeren we het Taksimplein. Daar waren verleden jaar betogingen tegen de president, omwille van het groene park dat zou verdwijnen. Het park is er nog maar de politie staat er ook nu klaar met schilden, om alle onrust onmiddellijk aan te pakken.

In de eucharistie preekt bisschop Patrick. Hij hoopt dat ieder op zijn plaats en op zijn manier deze pelgrimstocht verderzet. “Laten we naar de hoogste toppen streven en meer doen dan wat altijd al gebeurde.”

 

Rondneuzen in de Grote Bazaar

In de Aya Sophya

Justinanus, Maria met kind als 'Zetel van Wijsheid', Constantijn

Waterspel in het Topkapi-paleis