Priester Rik: Met nieuwe verwondering en bewondering

Maandag 2 november

Het einde van onze Indiareis nadert. Nog één keer een volledige nacht in India. Deze middag bracht de huisbewaker de ‘vogelman’ naar het appartement: we hadden hem zaterdag niet op de markt gezien, nu was hij op ronde door Puttaparthi. De man heeft een parkiet bij en die parkiet krijgt de opdracht om een pakketje kaarten te kiezen uit een reeks. Ik ben de eerste voor wie de parkiet kaarten moet oppikken. De man bekijkt de kaarten, en zegt dan een aantal dingen over mij. Hij slaagt erin om mijzelf te beschrijven op een wijze waarin ik mij direct herken: ik ben iemand die luistert en dan nadenkt (ik was nog maar net binnen – toen hij er al was - en hij kon dat al zien), ik houd sommige dingen liever voor mij, ik zeg de dingen waarin ik geloof éénmaal en daar houd ik het bij, er is iemand in mijn leven die erg jaloers op mij is maar die kan mij geen schade doen, enz. Daarna haalde hij er nog drie kaarten uit, en het waren drie ‘religieuze kaarten’: “De olifantgod die je intelligentie voedt, Vishnu die je doet scheppen, Jezus die ten hemel stijgt en die in jouw hart is.” Hij gaf mij ook dingen aan om verder over na te denken en adviseerde mij om geen zwart te dragen. Daarna koos de parkiet kaarten voor Madeleine, voor Sabitha, voor de vrouw van de huisbewaarder. Ook voor mijn broer Guido liet Madeleine kaarten oppikken. Het eerste wat de man over Guido zei was hij dat hij in de politieke sfeer zat (en dat klopt dus). Ook andere dingen over hem klopten. Spijtig genoeg hadden we geen foto van Guido bij, anders had hij meer kunnen zeggen. Maar hij zei wel nog dat Guido nu bekommerd was om ons! (En daar waren we allebei blij om … het was een bevestiging van ons aanvoelen.)

De uitspraken van die vogelman over elke persoon zijn geen goedkope horoscoop. Daar zit een hele psychologie, mensenkennis, intuïtie achter. Waar had hij die kennis vandaan? Hij had het geleerd van zijn vader en grootvader. Het was al meerdere generaties het beroep van zijn familie. Zijn zoon zou het niet verderzetten, maar hij zou het doorgeven aan iemand anders in de familie. En de parkiet? Die was ook al van in de tijd van zijn grootvader. Zo’n vogel kan 100 jaar worden. Aan deze zag je de hoge leeftijd: hij had niet echt een staart meer. De vogelman zelf was bovendien ongeletterd: kon lezen noch schrijven, ook al gebruikte hij een boek met tabellen. Het is om stil van te worden: met in onze ogen primitieve middelen wordt aan mensen geleerd om goed naar zichzelf te kijken. Ook dat is Indische cultuur.

We zijn vandaag bovendien uitgenodigd om te gaan lunchen bij de zoon van Bhagama, één van de vrouwen die ons gisteren vergezelde en die deze nacht bij één van haar zonen heeft verbleven. Daar heeft zij eten gemaakt voor ons. Zoon Venki haalt mij af met zijn motor. Madeleine gaat met Bhagama in de riksja. Zij kent deze mensen al langer en ziet ook de andere zoon, Seicho, weer – op zijn bruiloft zeven jaar geleden was Madeleine te gast. Hij is intussen vader van twee kinderen en stelt het goed met zijn vrouw. Hun huwelijk is trouwens niet ‘gearrangeerd’ door de ouders. Op heel jonge leeftijd zijn ze op elkaar verliefd geworden, wat toen tot grote conflicten met zijn en haar ouders leidde, maar ze hebben volgehouden in hun relatie en zijn met elkaar mogen trouwen. Zij zijn op vele vlakken een uitzondering in India.

Tegen de avond komen we in de buurt van de begraafplaats van de ouders van Sathya Sai Baba. Ze hebben een mooi grafmonument in Puttaparthi. Maar bij hun begrafenis is zoon Sathya afwezig gebleven. Het zat blijkbaar niet goed tussen hem en zijn ouders … Dat komt dus in de beste families voor! En, zoals ik zaterdag las in het museum: je kan je ouders niet zelf kiezen, maar dat is geen reden om hun ouderschap niet te waarderen. Zeker niet als ze gestorven zijn. Op deze Allerzielendag brengt het mij tot waardering van mijn ouders. Zij zijn met ons meegereisd … en hebben ook gezien, wat ik hier zie en wat Madeleine ooit tot hier heeft gebracht.