Dag 5. Bezielen - verbeelden - herbeginnen

De laatste etappe van onze pelgrimsweek. We starten aan het kerkje van Grootloon, dat op dat uur nog niet open is. Het geluidskunstwerk in de kerk is daardoor niet toegankelijk. We nemen onder een sterke zon de weg tot in Bommershoven aan de kerk. Daar ontvangen we het thema voor deze dag: bezielen, verbeelden, herbeginnen. De opdracht is dus: ons richten op morgen, op onze pelgrimstocht naar buiten, met een vernieuwde ziel bezielend naar mensen gaan.

 

Wat heeft mij deze week het meest deugd gedaan? Dat het voor mij een feestweek is geweest. Ik heb nog eens mogen stilvallen bij mijn priester zijn. Is dat niet de bedoeling van een feest? Stilvallen bij hetgeen je ontvangen hebt, je bezieling uitzuiveren en dan je voorbereiden op de volgende etappe.

 

Op de middag zijn we in Vechmaal, in De Horne, een fijne lunchplaats, met champignonsoep, maar we worden verrast met een groentesoep.

 

De laatste kilometers. In Heks (aan het Lod Lavkimuseum, even voor de kerk) luisteren we naar het einde van het Emmaüsverhaal. ‘Blijf bij ons, Heer’, zeggen de twee leerlingen. Dat is ook mijn vraag.

 

Regenwolken komen op. We schuilen even onder een picknickoverdekking. Mijn rechterschoen heeft het begeven. Een trekdraad en een touw, die daar gevonden worden, houden mijn zool vast tegen mijn kous. De regen blijft dreigen en veiligheidshalve gaan we niet via de doorkijkkerk, maar rechtstreeks naar Grootloon. Nu is het kerkje open. De geluiden komen nog uit het plafond. Maar wij gaan vooraan zitten voor een laatste deelmoment. In een kring, de hand op elkaars schouder, spreken we een pelgrimszegen uit, een vredewens voor ieders weg.

 

Luc, Leen, Anita, Rik, Katelijne, Hilde, Rita, Brigitte

Als we in Hoepertingen terug zijn, kunnen we nog net een groepsfoto maken. En dan is er taart, Limburgse vlaai, ter afsluiting.

 

Iedereen is weer de poort van zijn of haar leven ingestapt. Tot onze wegen elkaar weer kruisen.

Dag 4. Vertroiuwen - verankeren - verbinden

We vertrekken met de auto en rijden tot Jesseren kerk. Het eerste stukje wandelweg, achter de kerk, is nieuw van dit jaar. Wij stappen het als het ware in. Op deze vierde dag proberen we een diepe grond van vertrouwen te vinden, naar de verschillende dimensies van het mens zijn. Het basisvertrouwen kunnen we verankeren in de schepping, in mensen naast ons, in God.

 

Bij de drie grote levensdraden stilstaand, wandelen we in stilte, onder een blauwe hemel, met hier en daar een witte wolk. Ik merk dat ik vooral stilval bij het vertrouwen in God. Hij is op zovele manieren mij welgezind. Hoe zouden anders zoveel dingen uit mijn leven zo goed in de plooi vallen? Hoe zouden anders zoveel kostbare mensen mij omringen? Hij is er en ik mag erop vertrouwen dat Hij mij niet in de steek laat.

 

De kerk van Haren is een pauzeplek voor ons. De kerk zelf is dicht en er zijn twee graven van telkens een Dieu. Is God hier begraven en is daarom de kerk potdicht?

 

In Gors-Opleeuw nemen we middagpauze, in de voormalige pastorie, die nog wel de naam ‘De Pastorie’ draagt en nu een van de afdelingen van ‘De Wroeter’ herbergt, een maatwerkbedrijf voor mensen met een beperking. Dan gaat de tocht richting Kolen. Onderweg is er bezinningstijd rond de tekst ‘Ik ben de wijnstok, gij de ranken’.

 

Het vers ‘Los van Mij kunt gij niets’ treft mij: al wat ik doe als priester, heeft vruchtbaarheid als het gebeurt in de geest van Jezus. Die geest van liefde moet mij aangrijpen en mijn ziel vervullen: dan kan Hij rondom mij gaan leven. Ik maak weer goede voornemens, om meer tijd te steken in mijn band met Hem. Het kunstwerk “De kloostergang” (tegenover de abdij van Kolen) nodigt uit om Gods liefde en de wereld telkens weer met elkaar te verbinden.

 

’s Avonds vieren we eucharistie. Ieder van ons biedt, zoals eens de wijzen uit het Oosten, geschenken aan, aan God en aan elkaar. Er is veel dankbaarheid en er wordt gebeden in vertrouwen.

 

Dag 3. Verwerken - zuiveren - verzoenen

Vandaag vertrekken we in Hoepertingen zelf, bij de Sint-Jobkapel. Dat sluit ook aan bij het thema van vandaag: het verwerken van wat in de vorige dagen naar boven is gekomen. De steen wegnemen waaronder je dingen wegduwt, in gesprek gaan met kwetsuren en gevoelens die in je leven, iets positiefs proberen eruit te halen, je energie op iets nieuw richten.

Onderweg denk ik na over wat mij beweegt. Ik ontdek dat ik heel blij ben met mensen om mij heen. En dat ik dat te weinig verwoord. Het zijn kansen die ik laat liggen. Straks ga ik dat al goedmaken, o.a. naar mijn twee jaargenoten toe. We trekken richting Kuttekoven, doorheen een prachtig groen bos, waar de slakken actief zijn, want het regent.

 

Op de middag lunchen we in De Bottelarij van Ulbeek en gaan we even binnen in de oude Sint-Rochuskerk, nu een overdekte begraafplaats.

Aan de kapel van Oetersloven in Wellen krijgen we een nieuwe opdracht, vanuit het evangelie over ‘je kruis opnemen’. We wandelen een tijd in stilte en ieder heeft die tijd nodig.

 

’s Avonds kijken we naar The Way, een film over een vader die de Camino naar Compostela loopt om onderweg de assen van zijn zoon uit te strooien. Hij ontdekt er een nieuwe levensopdracht. Heel mooi is de scène met de zigeuners (waar een vader zijn zoon leert om respectvol te leven) en  de slotscène, waar de vier hoofdpersonen aan de zee toevertrouwen wat zij mee naar huis nemen. In het avondgebed delen wij met elkaar, hoe iemand die er niet meer is, toch met je mee kan gaan (zoals zoon Daniel in de film).

 

Dag 2. Ontmoeten - vertellen - verwonderen

We vertrekken even voor Kortenbos, om richting basiliek te wandelen. Met als psalmvers ‘Heer, onze Heer, hoe machtig is Uw Naam, allerwegen op aarde’, een uitnodiging tot bewondering van de natuur en van je eigen zijn. Het grote wonder zien van je mens zijn, in zijn kleinheid en toch mogen leven.

 

In Kortenbos gaan we binnen in de basiliek. Het Mariabeeld is er klein … het hoofdje zie je nauwelijks, en dankzij de mantel krijgt het aandacht.  Dat kleine beeldje heeft grote wonderen gebracht. Geloof ik in de kracht van het kleine, het eenvoudige?

 

We wandelen naar Domein Nieuwenhove, met een groot bos, het grootste van Haspengouw. Het thema van vandaag is ontmoeten, elkaar verder ontmoeten, vertellen, open komen en open staan, verwonderen. Ik denk aan de tijd dat ik met een goede vriend hier door het domein wandelde. Het was een stukje levensweg samen. Intussen heeft hij nog veel moeilijke momenten meegemaakt en ook nu heeft hij het moeilijk, vooral omdat hij zich niet gewaardeerd maar gebruikt voelt. Ik hoop dat het voor hem ooit lichter wordt.

 

Na de middag trekken we richting Zepperen, over de GR 128, een van de mooiste GR-routes van België. We krijgen een stukje uit de zendingsrede van Jezus als meditatiestof. ‘Neem geen geldbeurs mee, laat je eerste woord zijn ‘Vrede aan dit huis’ en zeg ‘Het koninkrijk van God is dicht bij u’.’ Het doet er mij aan denken hoezeer ik meer bekommerd ben om de groei van de kerk, dan om blij te zijn met het kleine dat tussen mensen gebeurt. Dat is de vrede en het geluk van het evangelie, daar is God dichtbij.

 

Bij de uitwisseling ’s avonds worden mooie verhalen over schoenen verteld: het pelgrimeren als een weg van rouwverwerking, de schoenen waarmee je ooit met een geliefde reisde, de schoenen van een meisje dat werd achtergelaten, de schoenen van een opvoedster die met aandacht eucharistie viert (‘Had ik zo’n moeder gehad, ik had hier niet gezeten’, zegt een jongere tegen haar in Scherpenheuvel), de schoen van de kankerpatiënt die kan zeggen ‘Ik sta in de palm van zijn hand’, mijn sandalen uit India, de schoenen van het werken op het land, de schoen van de pastor die soms vooroploopt, naast mensen gaat (zoals in Emmaüsverhaal) en die ook kan loslaten. Dank je voor die verhalen.

Dag 1. Vertragen - verstillen - vereenvoudigen

 

We vertrekken met acht aan het doorkijkkerkje van Borgloon. We zijn met acht: Luc (begeleider), Leen, Brigitte, Anita, Rita, Katelijne, Hilde en ikzelf. In het doorkijkkerkje voelen we plots de wind: waait daar de Geest doorheen? Het is mooi om dat te voelen. Het is een open kerkje: zoals deze week open voor ons ligt. We mogen open staan voor hetgeen er met onze ziel gebeurt. De ziel, zegt Luc, “dat plekje waar je verbonden bent met het Grote Geheim van het leven en dat bezieling brengt in je leven”.

 

Met een pelgrimszegen gaan we op weg, op tocht, op tocht naar binnen. We stappen over de Romeinse heirbaan, ergens tussen Tongeren en Tienen, waar de ‘Romeinse kassei’ nog een goede wandel- en fietsweg is. Rechtdoor … om ook voor jezelf niet om je hart en ziel heen te gaan: om aan te pakken wat er in mij leeft.

Vertragen, verstillen, vereenvoudigen? Ik probeer letterlijk te vertragen, in tragere pas te gaan, en bewuster te ademen. Dat vergeet ik dikwijls. Verstillen gaat … niet spreken, maar de omgeving laten spreken. Vereenvoudigen: genieten van de appel die ik als dessert eet na mijn boterhammen (met dank aan de cafévrouw die mij een schilmesje gaf), aan het dorpsplein van Mettekoven.

 

We passeerden onderweg aan de Tjenneboom en het beeld van Tjenne, de heks die een monument heeft gekregen. Een vrouw om nu - naar op te kijken.

 

We pauzeren bij de 'dries', het dorpsplein van Mettekoven, met vriendelijke ontvangst dus op het caféterras.

 

 

 

Bij de kapel van Helshoven krijgen we een oefening rond ‘Maak je geen zorgen rond eten en kleding, zoek eerst het Rijk Gods’: wat maakt mij gelukkig, en, wat is belangrijk genoeg om mij zorgen over te maken? En vallen beide niet gelijk? Onderweg besef ik plots: 15 jaar geleden was ik nu op weg naar Compostela, ter gelegenheid van mijn jubileum. Nu is er weer een jubileumjaar … en ik ben weer op pelgrimstocht. Het stemt mij dankbaar. Dit had ik niet voorzien … Het stemt mij gelukkig.

 

Afscheid in schoonheid

Zaterdag 10 juni

Naar Charlottenburg

Een van de hoogtepunten in de Berlijnse gidsen: het slot van Charlottenburg, gebouwd als zomerverblijf voor de Pruisische koningen. Het ruiterstandbeeld van Frederik De Grote (1712-1786) staat op het voorplein. Binnen in het slot zijn de meeste vertrekken heringericht, nodig na een bombardement en brand in 1943. In het middendeel bevinden zich de chique kamers, allen behangen met soms speciaal daarvoor gemaakt behangpapier. Het is een heel ander gezicht van Berlijn: hier is het één en al grandeur. Met de audiogids wandelen we doorheen de kamers, o.a. ook langs een porseleincollectie, met hier en daar een streepje aangepaste muziek.

In de tuin

Daarna gaan we de tuin in. Hij is van het type ‘romantische Engelse landschapstuin’ en tevens ‘Franse baroktuin’. Het onderhoud nu laat hier en daar te wensen over. Als we meer naar achter gaan, en de brug met ‘Belvedére’ oversteken, komen we aan de Spree, en raken we toch de richting kwijt. Met hulp van Berlijners in de ligweide vinden we een achteruitgang en een S-baan-station. Die brengt ons naar de U-baan en weer thuis.

En dan is er nog koffie

Na de lunch in een Italiaanse zaak, waar we voor de vierde keer komen deze week, trakteren we onszelf nog op koffie met gebak in het hotel. We zijn tijdig in de luchthaven, want de incheckbalie is nog niet open. Eenmaal in de lucht zit de vaart erin en we zijn zelfs vroeger dan voorzien in Zaventem. Ook hier schijnt de zon: het is een warm thuiskomen na een heerlijke week.

Slot Charlottenburg, linkervleugel in restauratie

Beeld van Fortuna op de koepel

Marie-Thérèse geniet van het mooie beeld.



Guido en Madeleine in de gouden zaal

Exotisch behangpapier, stoelbekleding in dezelfde stijl, parketvloer met motieven: zoals het ooit geweest is.

Deel van de bibliotheek van Frederik De Grote, met onderaan een encyclopedie, zijn 'Wikipedia'.

Porselein, voor drie gangen

Tafel gedekt met zilverwerk

Koninklijke kroon en staf

De vijf dwaze en de vijf wijze meisjes (zelden geschilderd, 'omdat er weinig dwaze maagden zijn', dixit MT.)

Rik in de koninklijke spiegel

In de tuin



Zicht op het slot vanaf de brug 'belvedère'.

Van dieren en mensen

Vrijdag 8 juni

Naar de dierentuin

 

Vandaag een dagje ontspanning: een bezoek aan de dierentuin van Berlijn. Wij hadden maandag de toegang al verkend en tegen half tien waren wij er al op ronde. Wij zagen de olifanten rondjes maken, berggeiten op een hoogte staan en apen mensachtig doen. Een verblijf voor panda’s is in opbouw; die zouden volgende maand komen. De hoge giraffen, nachtdieren als marter en het aardvarken (niet te verwarren met een miereneter), flamingo’s, kleurige kippen, gieren … konden we van dichtbij bewonderen. Ik zag nog eens het verschil tussen een chimpansee, gorilla en orang-oetang en ik leerde bij over het seksleven van de bonobo’s. Roofdieren als leeuwen en panters lieten zich niet of beperkt zien, het was hen blijkbaar te warm. Kangoeroes en struisvogels toonden zich dapper. Een leerrijk bezoek, want Madeleine en Marie-Thérèse zijn nu eenmaal voor de dieren en dierenkenners.

Nog een interesse

In de buurt van de Berlijnse zoo ligt een museum dat mij interesseert. De anderen verkiezen de verdere verkenning van het dierenrijk en ik ga naar het Schwulenmuseum in de buurt. Nu ik hier toch in de nabijheid ben, wil ik daar wel eens gaan kijken. Ik verwacht mij aan een mooi overzicht van de holebi-emancipatie. In feite is dat heel beperkt weergegeven: hoever staat het met de regelgeving in Duitsland? Welke figuren of groepen hebben gezorgd voor een verandering? In welke mate is er een culturele verrijking gegroeid? Ik kreeg er niets van te zien. Positief is wel dat de vrouwen niet vergeten worden en dat de visie van Simone de Beauvoir in die context veel aandacht krijgt: zij haalt elke vrouw van achter de kookpot en roept op tot iets zichzelf overstijgend, iets transcendent. Meest geniet ik van de mooie schilderijen van mannen, vrouwen en X-en. Tot mijn spijt kon ik maar van één een foto maken. In een tijdelijke tentoonstelling leer ik iets over Siegfried Wagner, zoon van componist Richard Wagner. Hij was operacomponist en tevens directeur van de Bayreuther Festspiele (van 1906 tot aan zijn dood in 1930).

 

Eerst naar de Aziatische olifanten

Olifant (met verzakking) in achteruit-actie

Hoeveel berggeiten zie je?

Een brave gier

Flamingo's in de morgen

Waar zijn de apen?

Op het deken, onder het deken, en maar showen ...

Reiger in de vlucht

Kangoeroe in Berlijn

Ingang van het museum

Eerste actie in Duitsland, tegen wetsartikel 175, over de bestraffing van homoseksuele daden, in 1973. Nog geen 50 jaar geleden ...

Schilderij van twee vrienden