Dag 5. Bezielen - verbeelden - herbeginnen

De laatste etappe van onze pelgrimsweek. We starten aan het kerkje van Grootloon, dat op dat uur nog niet open is. Het geluidskunstwerk in de kerk is daardoor niet toegankelijk. We nemen onder een sterke zon de weg tot in Bommershoven aan de kerk. Daar ontvangen we het thema voor deze dag: bezielen, verbeelden, herbeginnen. De opdracht is dus: ons richten op morgen, op onze pelgrimstocht naar buiten, met een vernieuwde ziel bezielend naar mensen gaan.

 

Wat heeft mij deze week het meest deugd gedaan? Dat het voor mij een feestweek is geweest. Ik heb nog eens mogen stilvallen bij mijn priester zijn. Is dat niet de bedoeling van een feest? Stilvallen bij hetgeen je ontvangen hebt, je bezieling uitzuiveren en dan je voorbereiden op de volgende etappe.

 

Op de middag zijn we in Vechmaal, in De Horne, een fijne lunchplaats, met champignonsoep, maar we worden verrast met een groentesoep.

 

De laatste kilometers. In Heks (aan het Lod Lavkimuseum, even voor de kerk) luisteren we naar het einde van het Emmaüsverhaal. ‘Blijf bij ons, Heer’, zeggen de twee leerlingen. Dat is ook mijn vraag.

 

Regenwolken komen op. We schuilen even onder een picknickoverdekking. Mijn rechterschoen heeft het begeven. Een trekdraad en een touw, die daar gevonden worden, houden mijn zool vast tegen mijn kous. De regen blijft dreigen en veiligheidshalve gaan we niet via de doorkijkkerk, maar rechtstreeks naar Grootloon. Nu is het kerkje open. De geluiden komen nog uit het plafond. Maar wij gaan vooraan zitten voor een laatste deelmoment. In een kring, de hand op elkaars schouder, spreken we een pelgrimszegen uit, een vredewens voor ieders weg.

 

Luc, Leen, Anita, Rik, Katelijne, Hilde, Rita, Brigitte

Als we in Hoepertingen terug zijn, kunnen we nog net een groepsfoto maken. En dan is er taart, Limburgse vlaai, ter afsluiting.

 

Iedereen is weer de poort van zijn of haar leven ingestapt. Tot onze wegen elkaar weer kruisen.

Dag 4. Vertroiuwen - verankeren - verbinden

We vertrekken met de auto en rijden tot Jesseren kerk. Het eerste stukje wandelweg, achter de kerk, is nieuw van dit jaar. Wij stappen het als het ware in. Op deze vierde dag proberen we een diepe grond van vertrouwen te vinden, naar de verschillende dimensies van het mens zijn. Het basisvertrouwen kunnen we verankeren in de schepping, in mensen naast ons, in God.

 

Bij de drie grote levensdraden stilstaand, wandelen we in stilte, onder een blauwe hemel, met hier en daar een witte wolk. Ik merk dat ik vooral stilval bij het vertrouwen in God. Hij is op zovele manieren mij welgezind. Hoe zouden anders zoveel dingen uit mijn leven zo goed in de plooi vallen? Hoe zouden anders zoveel kostbare mensen mij omringen? Hij is er en ik mag erop vertrouwen dat Hij mij niet in de steek laat.

 

De kerk van Haren is een pauzeplek voor ons. De kerk zelf is dicht en er zijn twee graven van telkens een Dieu. Is God hier begraven en is daarom de kerk potdicht?

 

In Gors-Opleeuw nemen we middagpauze, in de voormalige pastorie, die nog wel de naam ‘De Pastorie’ draagt en nu een van de afdelingen van ‘De Wroeter’ herbergt, een maatwerkbedrijf voor mensen met een beperking. Dan gaat de tocht richting Kolen. Onderweg is er bezinningstijd rond de tekst ‘Ik ben de wijnstok, gij de ranken’.

 

Het vers ‘Los van Mij kunt gij niets’ treft mij: al wat ik doe als priester, heeft vruchtbaarheid als het gebeurt in de geest van Jezus. Die geest van liefde moet mij aangrijpen en mijn ziel vervullen: dan kan Hij rondom mij gaan leven. Ik maak weer goede voornemens, om meer tijd te steken in mijn band met Hem. Het kunstwerk “De kloostergang” (tegenover de abdij van Kolen) nodigt uit om Gods liefde en de wereld telkens weer met elkaar te verbinden.

 

’s Avonds vieren we eucharistie. Ieder van ons biedt, zoals eens de wijzen uit het Oosten, geschenken aan, aan God en aan elkaar. Er is veel dankbaarheid en er wordt gebeden in vertrouwen.

 

Dag 3. Verwerken - zuiveren - verzoenen

Vandaag vertrekken we in Hoepertingen zelf, bij de Sint-Jobkapel. Dat sluit ook aan bij het thema van vandaag: het verwerken van wat in de vorige dagen naar boven is gekomen. De steen wegnemen waaronder je dingen wegduwt, in gesprek gaan met kwetsuren en gevoelens die in je leven, iets positiefs proberen eruit te halen, je energie op iets nieuw richten.

Onderweg denk ik na over wat mij beweegt. Ik ontdek dat ik heel blij ben met mensen om mij heen. En dat ik dat te weinig verwoord. Het zijn kansen die ik laat liggen. Straks ga ik dat al goedmaken, o.a. naar mijn twee jaargenoten toe. We trekken richting Kuttekoven, doorheen een prachtig groen bos, waar de slakken actief zijn, want het regent.

 

Op de middag lunchen we in De Bottelarij van Ulbeek en gaan we even binnen in de oude Sint-Rochuskerk, nu een overdekte begraafplaats.

Aan de kapel van Oetersloven in Wellen krijgen we een nieuwe opdracht, vanuit het evangelie over ‘je kruis opnemen’. We wandelen een tijd in stilte en ieder heeft die tijd nodig.

 

’s Avonds kijken we naar The Way, een film over een vader die de Camino naar Compostela loopt om onderweg de assen van zijn zoon uit te strooien. Hij ontdekt er een nieuwe levensopdracht. Heel mooi is de scène met de zigeuners (waar een vader zijn zoon leert om respectvol te leven) en  de slotscène, waar de vier hoofdpersonen aan de zee toevertrouwen wat zij mee naar huis nemen. In het avondgebed delen wij met elkaar, hoe iemand die er niet meer is, toch met je mee kan gaan (zoals zoon Daniel in de film).

 

Dag 2. Ontmoeten - vertellen - verwonderen

We vertrekken even voor Kortenbos, om richting basiliek te wandelen. Met als psalmvers ‘Heer, onze Heer, hoe machtig is Uw Naam, allerwegen op aarde’, een uitnodiging tot bewondering van de natuur en van je eigen zijn. Het grote wonder zien van je mens zijn, in zijn kleinheid en toch mogen leven.

 

In Kortenbos gaan we binnen in de basiliek. Het Mariabeeld is er klein … het hoofdje zie je nauwelijks, en dankzij de mantel krijgt het aandacht.  Dat kleine beeldje heeft grote wonderen gebracht. Geloof ik in de kracht van het kleine, het eenvoudige?

 

We wandelen naar Domein Nieuwenhove, met een groot bos, het grootste van Haspengouw. Het thema van vandaag is ontmoeten, elkaar verder ontmoeten, vertellen, open komen en open staan, verwonderen. Ik denk aan de tijd dat ik met een goede vriend hier door het domein wandelde. Het was een stukje levensweg samen. Intussen heeft hij nog veel moeilijke momenten meegemaakt en ook nu heeft hij het moeilijk, vooral omdat hij zich niet gewaardeerd maar gebruikt voelt. Ik hoop dat het voor hem ooit lichter wordt.

 

Na de middag trekken we richting Zepperen, over de GR 128, een van de mooiste GR-routes van België. We krijgen een stukje uit de zendingsrede van Jezus als meditatiestof. ‘Neem geen geldbeurs mee, laat je eerste woord zijn ‘Vrede aan dit huis’ en zeg ‘Het koninkrijk van God is dicht bij u’.’ Het doet er mij aan denken hoezeer ik meer bekommerd ben om de groei van de kerk, dan om blij te zijn met het kleine dat tussen mensen gebeurt. Dat is de vrede en het geluk van het evangelie, daar is God dichtbij.

 

Bij de uitwisseling ’s avonds worden mooie verhalen over schoenen verteld: het pelgrimeren als een weg van rouwverwerking, de schoenen waarmee je ooit met een geliefde reisde, de schoenen van een meisje dat werd achtergelaten, de schoenen van een opvoedster die met aandacht eucharistie viert (‘Had ik zo’n moeder gehad, ik had hier niet gezeten’, zegt een jongere tegen haar in Scherpenheuvel), de schoen van de kankerpatiënt die kan zeggen ‘Ik sta in de palm van zijn hand’, mijn sandalen uit India, de schoenen van het werken op het land, de schoen van de pastor die soms vooroploopt, naast mensen gaat (zoals in Emmaüsverhaal) en die ook kan loslaten. Dank je voor die verhalen.

Dag 1. Vertragen - verstillen - vereenvoudigen

 

We vertrekken met acht aan het doorkijkkerkje van Borgloon. We zijn met acht: Luc (begeleider), Leen, Brigitte, Anita, Rita, Katelijne, Hilde en ikzelf. In het doorkijkkerkje voelen we plots de wind: waait daar de Geest doorheen? Het is mooi om dat te voelen. Het is een open kerkje: zoals deze week open voor ons ligt. We mogen open staan voor hetgeen er met onze ziel gebeurt. De ziel, zegt Luc, “dat plekje waar je verbonden bent met het Grote Geheim van het leven en dat bezieling brengt in je leven”.

 

Met een pelgrimszegen gaan we op weg, op tocht, op tocht naar binnen. We stappen over de Romeinse heirbaan, ergens tussen Tongeren en Tienen, waar de ‘Romeinse kassei’ nog een goede wandel- en fietsweg is. Rechtdoor … om ook voor jezelf niet om je hart en ziel heen te gaan: om aan te pakken wat er in mij leeft.

Vertragen, verstillen, vereenvoudigen? Ik probeer letterlijk te vertragen, in tragere pas te gaan, en bewuster te ademen. Dat vergeet ik dikwijls. Verstillen gaat … niet spreken, maar de omgeving laten spreken. Vereenvoudigen: genieten van de appel die ik als dessert eet na mijn boterhammen (met dank aan de cafévrouw die mij een schilmesje gaf), aan het dorpsplein van Mettekoven.

 

We passeerden onderweg aan de Tjenneboom en het beeld van Tjenne, de heks die een monument heeft gekregen. Een vrouw om nu - naar op te kijken.

 

We pauzeren bij de 'dries', het dorpsplein van Mettekoven, met vriendelijke ontvangst dus op het caféterras.

 

 

 

Bij de kapel van Helshoven krijgen we een oefening rond ‘Maak je geen zorgen rond eten en kleding, zoek eerst het Rijk Gods’: wat maakt mij gelukkig, en, wat is belangrijk genoeg om mij zorgen over te maken? En vallen beide niet gelijk? Onderweg besef ik plots: 15 jaar geleden was ik nu op weg naar Compostela, ter gelegenheid van mijn jubileum. Nu is er weer een jubileumjaar … en ik ben weer op pelgrimstocht. Het stemt mij dankbaar. Dit had ik niet voorzien … Het stemt mij gelukkig.