Op kerkenpad, al dan niet te voet

Naar de basiliek

 

We planden eerst om op onze laatste dag naar Montserrat te gaan. Maar treinen hebben soms vertraging en het vliegtuig wacht niet. We blijven in Barcelona en gaan naar een andere berg. Eerst bezoeken we de kathedraal. Maar we komen terecht in de basiliek ‘Santa Maria del Pi’, Onze-Lieve-Vrouw met het kind. Het is een gotische kerk, vanuit de 10^de eeuw. Een grote ruimte, met veel zijaltaren, met heiligenbeelden, telkens mooi op een schema aangegeven. We zien er mooie Mariabeelden, zowel op haar sterfbed als bij de kruisafneming.

Naar de kathedraal

Even verder ligt de kathedraal, een nog grotere kerk. Ook hier is het fijn om in de zijaltaren de vele heiligen te herkennen of te ontdekken. Het huidige gebouw dateert uit de jaren 1300. Maar de gevelversiering gebeurde pas in de jaren 1900. Op het binnenhof zitten ganzen, altijd dertien in getal: zo oud was de heilige Eulalie toen zij als martelares stierf. Voor haar is er ook een crypte in de kathedraal.

Op de Tibidabo

Dan gaan we de bergen in. Met metro en kabeltrein de berg Tibidabo op. De ‘Blauwe Tram’, waarvoor we eigenlijk gingen, rijdt niet, een bus brengt ons tot aan de vertrekplaats van het kabelspoor. Madeleine en Marie-Thérèse verkiezen het om te voet omhoog te trekken. De wandelweg is gecompliceerd, maar zij geraken boven. Op de berg staat een basiliek, ter ere van het Heilig Hart, met twee kerken boven elkaar. De onderste is overvloedig gedecoreerd. De bovenste is sober en heeft een hoge koepeltoren. Van op de berg overschouwen we nog eens Barcelona. Er is ook een pretpark op de berg, daar kijken we maar overheen.

Op de terugweg

Het wordt tijd om af te dalen. De voetgangsters nemen opnieuw het risico om de ‘complexe’ wandelweg te nemen. Zij doen er opnieuw een uur over, maar het is hen weer gelukt. Nu nog op tijd het vliegtuig halen … Ook dat lukt, we staan zelfs een uur te vroeg aan de balie. Beter dat dan het omgekeerde!

Crypte van de heilige Eulalie

Ganzen ter ere van de heilige Eulalie

H.-Hartbasiliek op de berg Tibidabo

De onderste kerk

Zwarte Lievevrouw van Montserrat in de basiliek

De bovenste kerk, met H.-Hartbeeld

Binnenzicht basiliek 'O.L.V. met kind'



Guido wacht op de klimmers.

Zicht op Barcelona en Sagrada Familia

De kathedraal van Barcelona

De klimmers zijn aangekomen.

 

 

Meer dan een stadion

Scheiding der wegen

Volgens sommigen is een bezoek aan het stadion van FCBarcelona een must als je in Barcelona bent. Volgens mij niet, maar omdat mijn broer graag ging, ging ik mee. De meisjes verkozen om naar de zoo te gaan. Daar waren ze veilig, want alle gevaarlijke beesten zaten achter glas. Guido en ik komen na de metrorit vlugger dan verwacht aan het stadion toe. Dan moeten we er nog 450 meter rond, voor we aan de ingang zijn. Maar dat staat goed aangegeven. Alleen naar de ingang zelf is het even zoeken. De ontvangst is vriendelijk.

Het museum

We krijgen een Nederlandstalige audiogids, met bovendien foto’s en bewegende beelden. Het museum mogen we eerst door. Wat een verrassing: de geschiedenis van de club en alle evenementen worden schitterend gepresenteerd. Boeiend, ontroerend zelfs, je gaat je er bijna lid van voelen. FC Barcelona is gesticht in 1899, door een zekere Hans Gamper, die via een advertentie in een krant elf mensen zocht om voetbal te spelen en een club te vormen. Heel moeilijk waren de oorlogsjaren en de tijd van het Francoregime, toen FCBarcelona een symbool van verzet was tegen de dictatuur. Meest bloeiend waren de jaren met spelers Kubala, Cruyff, Ronaldinho, Maradona en Messi, en met trainers Johan Cruyff en Frank Rijkaard.

Het stadion

Daarna komen we in het stadion: op de tribunes, doorheen de ruimte voor de persconferentie, de kleedkamers met massagebedden en bubbelbad, aan de gang waar de spelers verschijnen, de dugout waar de trainer en de reservespelers zitten, de rand van het speelveld. Dan mogen we terug naar boven, voor een kijk vanuit de perstribunes en voor een ‘virtual projectie’. We krijgen een hoogtepunt van een wedstrijd te zien. De beelden duren maar vijf minuten, genoeg om velen goesting te krijgen om het ooit live mee te maken.

De economie

We mogen het stadion verlaten langs de commerciële zone: daar waar het heilig gras wordt verkocht, dan bij de fotostand, en dan in de winkelruimte. Ook dat alles is uitgekiend gepresenteerd. Barcelona is inderdaad ‘meer dan een club’, meer dan verbondenheid, het is ook een gouden kalf waaraan veel geld geofferd wordt. Het geld voor de spelers moet toch ergens vandaan komen. En een deel gaat naar Unicef, maar hoeveel procent, misschien, zero, zero, zero … one per cent …?

Aan het strand

We wandelen heel tevreden terug naar de metro en gezien de meisjes nog in de zoo zijn, rijden wij tot aan de kust. We wandelen door het Olympisch dorp voor watersporters (Barcelona 1992) en we kijken naar de volleybalspelers op het strand. Maar die spelen niet op het niveau van FCBarcelonal, merkt Guido op, en we laten hen maar spelen. We keren terug om te gaan luisteren naar het zooverslag. En ook de zoo heeft een topdag opgeleverd (zonder foto’s of andere bewijsstukken evenwel).

We komen toe bij het stadion.

De leuze: 'Meer dan een club'.

Op de tribune

Bij de vijf grote bekers



De kapel waar de spelers passeren net voor ze het veld betreden.



Van de dugout tot de nok van het stadion.

Hier wordt het heilig gras verkocht aan 10 euro per doosje.



De winkelruimte van FCBarcelona

De vis aan de kust, geïnspireerd door het doorkijkkerkje van Borgloon of door Arne Quinze?



Guido heeft ooit betere spelers gezien en Rik ook.



 

 

Barcelona in de hoogte

 Naar Park Guëll

Gisteren gingen we reeds de torens op van de basiliek. Vandaag gaan we nog hoger. Eerst naar Park Guëlll, ontworpen door Gaudi en gefinancierd door Guëll. Deze wilde een tuinstad voor de burgerij aanleggen, met zestig villa’s, aan de rand van de stad. Maar bij de dood van Gaudi waren er niet genoeg kandidaat-kopers. De stad heeft dan het terrein gekocht en er een publiek park van gemaakt. Aan de ingang staan twee mooie huizen, bedoeld als conciërgewoningen. Het is een beetje klimmen, van de metro tot aan het park,maar ook Guido geraakt er.

Een Gaudi-concept

We wandelen rond en lopen tussen de sprookjesachtige constructies. Het beeld van een grote hagedis aan de ingang heeft succes bij de meeste bezoekers. Wij maken enkele foto’s op ‘de langste bank ter wereld’, boven op de zuilenzaal, en helemaal rondom. Momenteel zijn er restauratiewerken bezig, vooral voor de waterbuizen naar de fonteinen. Wij genieten nog van het mooi aangelegde bloemenpark.

Met de kabelbaan

Daarna gaan we op weg naar de berg Montjuïc. Via de metro gaat dat snel, maar we verlaten te vroeg het metrostation: vanuit de metro kan je namelijk rechtstreeks met een speciaal metrotreintje tot bij de kabelbaan naar boven. Een begripvolle controleur van de metro laat ons gratis terug binnen en wij ontdekken het metrotreintje. Dan de cabine in van het kabelspoor. Die brengt ons bij een kasteel, een vesting. We hebben honger en omdat er in het kasteel een cafetaria is, betalen we om er binnen te gaan. Wat een tegenvaller: de cafetaria bestaat enkel uit  snoep- en drankautomaten! We dalen af, Guido en ik via de kabelbaan, Madeleine en Marie-Thérèse te voet. Zo hebben ze toch nog iets voor hun geld!

 Een magisch geheel

We gaan dan iets eten in de buurt van Plaça Espanya, omdat daar enkele speciale gebouwen staan. Dat blijkt de ontdekking van de dag te zijn: we wandelen langs de Beurs (de Fira) van Barcelona tot bij het Nationaal Paleis, gebouwd bij gelegenheid van de wereldtentoonstelling van 1929, maar het ziet eruit als een negentiende-eeuws classicistisch bouwwerk. Momenteel is er het Nationaal Catalaans Kunstmuseum. Wij kunnen tot boven gaan, langs ‘de magische fontein’, en Guido maakt er een filmpje van de grootste waterval. Van bovenaf bewonderen we het gehele plein: de twee torens bij de ingang, de arena ernaast, de brede laan langs de Firagebouwen, de Sagrada in de verte, de Montjuïc voor ons. Dit plein is voor ons allen het orgelpunt van de dag.

 

 



De hagedis van Gaudi, embleem van Barcelona.

 

Hier zijn de zuilen weer als bomen.

 

Op de langste bank van de wereld

In de Gaudi-tuin.



In het metrotreintje naar de kabelbaan.

Zicht op Barcelona en de kust vanuit kabelbaan.

De magische fontein voor het Nationaal Paleis

Bij de fontein

Een foto maken van de waterval.

Guido filmt de waterval.

Beurslaan: zicht op gedenkzuilen, toegangstorens, arena, Montjuïc.

 

 

De ontdekking van een wereldwonder

Buitenzijde

Na een goede nacht voor ieder van ons, en een gevarieerd ontbijt, trekken we naar de Plaza Sant Antonio, en nemen daar de metro naar de Sagrada Familia. De eerste indruk is overweldigend: zijn we aan een spookhuis beland, met beelden en allerlei rare vormen aan de buitenkant? We beginnen de ronde rond de basiliek aan de kant van de geboortetorens. We zien al enkele taferelen zoals het huwelijk van Jozef en Maria, en het geboorteverhaal. Aan de noordzijde zien we een mengeling van gotische en moderne bouwstijl, met reptielen tegen de wand. Aan de  kant van de passietorens zien we het hele lijdensverhaal. Bovenaan de tekst ‘Jesus Nazaretus Rex Judeaorum’, de INRI van onze kruisbeelden. We zien nu ook dat de gaven van de Geest op een toren staan. Aan de zuidkant is nog het meeste werk: daar zie je nog geen versieringen.

In de torens

Bij het bezoek mogen we onmiddellijk de toren op. We kozen voor de geboortetorens, de oudste. Een lift brengt ons tot ongeveer halfweg, zo’n 60 meter. Daar krijgt je een fantastisch zicht op de ornamenten van de toren, geïnspireerd door de dieren- en plantenwereld. De torens zelf zijn op zich ook bijzonder om in af te dalen. Het is alsof je doorheen de kronkelingen van een slang afdaalt.

In de basiliek

De volgende grote verrassing komt als we weer op gelijkvloers zijn: je staat in een kerk die je onmiddellijk in een andere wereld brengt, omwille van zijn schoonheid. Zuilen die de vorm hebben van bomen. Met takken die het dak dragen, zonder steunberen. Glasramen waardoor de muren een kleur krijgen: van blauw naar geel en rood. Een baldakijn met vijftig lampen (Pinksteren), boven een gekruisigde Christus met lichtjes opgetrokken knieën. Deuren die versierd zijn met teksten in metaal, o.a. het Onzevader en delen van het lijdensverhaal.

Antoni Gaudi

Architect Antoni Gaudi heeft deze ‘verzoeningskerk van de Heilige Familie’ tot zijn levenswerk gemaakt. Toen hij omkwam bij een tramongeval in 1926 waren enkel de geboortetorens gebouwd. Tegen 2026 zou het gebouw voltooid zijn. Door de toeristische bezoeken komt er nu eindelijk genoeg geld binnen om de afwerking te bekostigen. We zien dan ook heel wat kranen rond de basiliek staan en arbeiders aan het werk. De hoofdtoren van 170 meter moet nog komen (net onder de hoogte van Montjuic, de berg nabij Barcelona, want de mens mag niets hoger scheppen dan de Schepper deed, volgens Gaudi).

Bouw-kunst

Daarna wandelen we langs een aantal huizen die ofwel in de stijl van Gaudi zijn gebouwd, ofwel door Gaudi zelf. Casa de lles Piunxes is zoals een sprookjeskasteel. Casa Mila kreeg de bijnaam ‘La Predrera’, de steengroeve. De torens op het gebouw zagen we ook in de helmen van de soldaten bij het kruis in de Sagrada Familia. En in het Casa Battló zien we als dak de schubben van de draak van Sint-Joris. We komen dan uit op de Plaza Catalunya en we besluiten om te voet via La Rambla naar ons hotel terug te keren.

Aankomst bij een spookhuis?

Zoek de kerstfiguren

Reptielen tegen de wand

Taferelen op de passietorens

Zicht vanuit de geboortetorens

Hoog en met de glimlach

Als op een preekstoel

Bijna door de slang gevangen

De Christus onder het baldakijn

Welk getal bekom je in alle richtingen? En welk dier is meer trouw dan Judas?

Casa Milà, met twee torens en kruis op dak en golvende muren.



Casa Battló, met: geschubd dak, met keramiek versierde schoorsteen, bizarre balkonleuningen.

 

Op verkenning rond La Rambla

Op weg naar Barcelona

Nog eens met zijn vieren op citytrip. Dit jaar is het Barcelona geworden. Met hetzelfde gezelschap als vorig jaar: mijn zus Madeleine, mijn broer Guido, oud-buurmeisje Marie-Thérèse en ikzelf. Om drie uur ’s nachts pikt de vliegveldtaxi ons op in Hechtel. We zijn om vier uur in Zaventem, voor een vlucht om kwart voor zeven. De file die we niet hadden naar Brussel, krijgen we tussen de luchthaven van Barcelona en de stad: hier is er om 9 uur op maandag een ochtendspits. Maar we hebben een goede taxichauffeur: zij neemt de gewone weg naar het centrum en dat gaat nog relatief snel.

Proevertjes

We logeren in hotel Abba Rambla, in de Rambla del Raval, een straat 300 meter verwijderd van de echte La Rambla. De hotelreceptionist raadt ons aan naar Les Tres Tombes te gaan, om iets te eten. Wij gaan er naartoe om iets te drinken. Zo belanden wij tegenover een overdekte markt en winkelcentrum en bij de metro, die we morgen zullen nodig hebben. Madeleine koopt een zonnebril waarmee je echt meer ziet en we gaan eten in een eethuisje waarvan we de menukaart een beetje verstaan. De naam Otoxo3Hermanos is een beetje raar, maar het is er lekker. Daar gaan we nog eens.

De buurt van El Raval

In ons hotel zijn de kamers intussen proper en wij mogen erin. Dan starten we een wandeling die begint op de Rambla del Raval. Daar zien we eerst de kat van Raval: een beeldhouwwerk van Fernando Botero. We wandelen door de tuin van de wijk Sant Pau (Sint-Paulus),met nog de ruïnes van het klooster, en door de speeltuin waar de rozen bloeien. We trekken verder de buurt door, die erg divers is: veel nationaliteiten en ‘jonge dames’ bezig met straatwerk. Ze klampen vooral jonge wandelaars aan. We passeren aan der absinthbar, waar Picasso, Hemingway en Dali ooit iets kwamen drinken. We houden halt in het vroegere Hospitaal van het Heilig Kruis, dat nu een bibliotheek is. Het Catalaans heeft even verder een eigen instituut, met ook een beeld van Paulus, deze keer met een zwaard.

Een eerste Gaudi

Dan komen we op de grote La Rambla. Het is er relatief rustig. Rondom en in de straten en pleintjes errond zitten veel mensen. Wij gaan nog richting Palau Guëlll, een gebouw ontworpen door Antoni Gaudi, rond 1880. Het ziet er modern uit en de eigenaar liet het daar bouwen om de buurt daar een nieuwe uitstraling te geven. Dinsdag en woensdag zullen we nog meer Gaudi zien. Voor vandaag is het goed geweest.

De Catalaanse strijd om onafhankelijkheid gaat nog verder.

Bij de ingang van een overdekte markt op het Sant Antonioplein.

Zoek de twee parkieten.

Bij de kat van Botero.

In de tuin van Sant Pau.

Buitenzijde van oude hospitaal, met opvallende waterspuwers.

Een nieuwe functie: bibliotheek en studieruimte.



Een mozaïek aan de ingang van het Instituut voor de Catalaanse taal.

Een bekend 'paleis' ontworpen door Gaudi.