Meer dan een stadion

Scheiding der wegen

Volgens sommigen is een bezoek aan het stadion van FCBarcelona een must als je in Barcelona bent. Volgens mij niet, maar omdat mijn broer graag ging, ging ik mee. De meisjes verkozen om naar de zoo te gaan. Daar waren ze veilig, want alle gevaarlijke beesten zaten achter glas. Guido en ik komen na de metrorit vlugger dan verwacht aan het stadion toe. Dan moeten we er nog 450 meter rond, voor we aan de ingang zijn. Maar dat staat goed aangegeven. Alleen naar de ingang zelf is het even zoeken. De ontvangst is vriendelijk.

Het museum

We krijgen een Nederlandstalige audiogids, met bovendien foto’s en bewegende beelden. Het museum mogen we eerst door. Wat een verrassing: de geschiedenis van de club en alle evenementen worden schitterend gepresenteerd. Boeiend, ontroerend zelfs, je gaat je er bijna lid van voelen. FC Barcelona is gesticht in 1899, door een zekere Hans Gamper, die via een advertentie in een krant elf mensen zocht om voetbal te spelen en een club te vormen. Heel moeilijk waren de oorlogsjaren en de tijd van het Francoregime, toen FCBarcelona een symbool van verzet was tegen de dictatuur. Meest bloeiend waren de jaren met spelers Kubala, Cruyff, Ronaldinho, Maradona en Messi, en met trainers Johan Cruyff en Frank Rijkaard.

Het stadion

Daarna komen we in het stadion: op de tribunes, doorheen de ruimte voor de persconferentie, de kleedkamers met massagebedden en bubbelbad, aan de gang waar de spelers verschijnen, de dugout waar de trainer en de reservespelers zitten, de rand van het speelveld. Dan mogen we terug naar boven, voor een kijk vanuit de perstribunes en voor een ‘virtual projectie’. We krijgen een hoogtepunt van een wedstrijd te zien. De beelden duren maar vijf minuten, genoeg om velen goesting te krijgen om het ooit live mee te maken.

De economie

We mogen het stadion verlaten langs de commerciële zone: daar waar het heilig gras wordt verkocht, dan bij de fotostand, en dan in de winkelruimte. Ook dat alles is uitgekiend gepresenteerd. Barcelona is inderdaad ‘meer dan een club’, meer dan verbondenheid, het is ook een gouden kalf waaraan veel geld geofferd wordt. Het geld voor de spelers moet toch ergens vandaan komen. En een deel gaat naar Unicef, maar hoeveel procent, misschien, zero, zero, zero … one per cent …?

Aan het strand

We wandelen heel tevreden terug naar de metro en gezien de meisjes nog in de zoo zijn, rijden wij tot aan de kust. We wandelen door het Olympisch dorp voor watersporters (Barcelona 1992) en we kijken naar de volleybalspelers op het strand. Maar die spelen niet op het niveau van FCBarcelonal, merkt Guido op, en we laten hen maar spelen. We keren terug om te gaan luisteren naar het zooverslag. En ook de zoo heeft een topdag opgeleverd (zonder foto’s of andere bewijsstukken evenwel).

We komen toe bij het stadion.

De leuze: 'Meer dan een club'.

Op de tribune

Bij de vijf grote bekers



De kapel waar de spelers passeren net voor ze het veld betreden.



Van de dugout tot de nok van het stadion.

Hier wordt het heilig gras verkocht aan 10 euro per doosje.



De winkelruimte van FCBarcelona

De vis aan de kust, geïnspireerd door het doorkijkkerkje van Borgloon of door Arne Quinze?



Guido heeft ooit betere spelers gezien en Rik ook.