Priester Rik: De warmte van de ander

Donderdag 26 juli

Leefregel 6: Neem het risico jezelf in de modder tegen te komen

Om kwart voor acht zetten we de eerste stappen, vanaf de abdij van Kolen. We lopen nu en dan over het oude ‘fruitspoor’, heerlijk in de schaduw van het paadje, midden tussen de bomen. Het heeft daar ook geregend: we zien waterplassen! We luisteren als morgengebed naar ‘Bidden onderweg’. En dan nemen we de tijd om na te denken over de 6^de leefregel: de donkere kant van onszelf onder ogen durven zien en/of je kwetsbaar durven opstellen. Ik denk aan mensen voor wie het leven zwaar is, die zich echt moeten opwerken uit de modder van het leven. Ik bewonder hun energie.

Leefregel 7: Verzoen je met je sterfelijkheid

Ben ikzelf in het reine met het gegeven dat ik sterven moet? Ik ben daar nog niet klaar voor. Ik had deze week iets willen opstellen als een ‘geestelijk testament’, maar daarvoor heb ik nog een nieuwe wandelweek nodig. Onderweg hoor ik dat het thema leeft, maar niet iedereen staat ervoor open. En dan is sterven ooit zoiets als ‘de dood komt als een dief in de nacht’. We komen vroeg aan in De Pastorie van Gors-Opleeuw: nog voor het gesprek met iemand over de dood voltooid is

Leefregel 8: Je bent fundamenteel alleen

Na de middag doen we nog een korte tocht, tot aan het klooster van Kolen. We doen er een drankterras aan, krijgen uitleg van een zuster over de kerk, het reliekschrijn en de stoel van Sint-Lutgardis, voor vrouwen die een kindje willen. De zuster leert hen om te bidden en hun vraag aan God te stellen. Het is die dag feest van Joachim en Anna, de ouders van Maria. Zou er ergens een stoel aan hen kunnen worden toegewijd, voor mensen die een partner zoeken? Dat heeft ook te maken met het volgende thema. Eenzaamheid en alleen zijn kan je onderscheiden. Maar het alleen zijn blijkt voor sommigen toch moeilijk: ze missen de partner of dromen van een relatie. Voor anderen is het alleen zijn, soms echt deugddoend. Ik voel me niet alleen, maar ik wil me wel gedragen voelen door velen.