Naar de stad met de vele namen

Vanaf half negen zijn we op weg. Eerst naar het huidige Iznik, het vroegere Nicea. Het is lekker zonnig. We houden halt bij de ‘basiliek’ waar het zevende oecumenisch concilie plaatsvond, in 787. De basiliek is omgevormd tot een moskee, na 1923 (onder Atatürk) een museum geworden, en nu sinds twee jaar opnieuw een moskee. Maar het gebedsgedeelte ligt dwars in de middenbeuk. De kerk was immers gericht naar het oosten en het gebedsgedeelte voor moslims moet op Mekka gericht zijn. In dat concilie is beslist dat de beelden en iconen van Christus en de grote heiligen wel vereerd mogen worden, maar niet ‘aanbeden’. De Antoniusvereerders zijn dus gewaarschuwd!
Een nog belangrijker concilie vond in 325 plaats in Nicea. Dat had plaats in het paleis van keizer Constantijn de Grote. 318 bisschoppen kwamen toen tot overeenstemming over de tekst van de geloofsbelijdenis (vooral m.b.t. de passage over Jezus: ‘God uit God, licht uit licht, ware God uit de ware God’). Op dat concilie werd ook de paasdatum vastgelegd op de eerste zondag na de eerste volle maan van de lente. Van het paleis waar dat concilie plaatsvond zie je nog alleen de fundering, als je de zee opvaart. Wij blijven op het strand in die buurt en zingen daar ons geloof uit.
Dan rijden we tot aan de zee van Marmara en nemen er de veerboot tot Izmit. Van daaruit gaat de rit naar Istanbul, een stad van 15 miljoen inwoners. Rond 867 voor Christus werd die stad gesticht waar de Gouden Hoorn en de Bosporus elkaar ontmoeten. In 230 na Christus verhief keizer Constantijn (die van het concilie!) het grote Byzantium tot hoofdstad van het hele Romeinse Rijk en gaf haar de naam ‘Nova Roma’. Maar een andere naam kwam spoedig in gebruik: Constantinopel, de stad van Constantijn. In 1923 gaf Kemal Atatürk haar de naam ‘Istanbul’ (‘in de stad’).
Het is file als we toekomen en als we Istanbul doorkruisen. Maar we kunnen toch het plein met de obelisk, de Duitse fontein, de Byzantijnse waterciterne en de Blauwe Moskee bezoeken. Het is zeven uur voorbij als we in de Antoniuskerk aankomen, gelegen in de grote winkelstraat. Daar vieren we eucharistie en rijden dan naar ons hotel, gelegen in de Bulgaarse wijk. Het advies van de gids: ga hier niet in je eentje op verkenning. Daar zijn we echter te moe voor en … deze blog komt ook niet vanzelf.

Bij de resten (in zee) van het paleis,
waar het tweede oecumenisch concilie van Nicea plaatsvond:
wij zingen er het 'Credo in unum Deum'

De Byzantijnse waterciterne: vroeger een waterbewaarplaats,
nu een waterpaleis met vissen en sfeerlicht.

In de Blauwe Moskee: deel van koepel- en wandversiering.