Langs een andere weg naar huis

Vrijdag 27 juli

 

Leefregel 9. Neem afstand van het kwaad in jezelf

 

We vertrekken weer vroeg, ditmaal langs de kapel van Sint-Job in Hoepertingen. Een passende figuur om de negende leefregel een gezicht te geven? Job kreeg veel lijden te verduren. Maar hij behield de goede ingesteldheid: in die moeilijke omstandigheden ging hij op zoek naar een zinvolle uitweg. Hij wierp zijn geloof niet overboord, hij bleef openstaan voor een mogelijk zinvol antwoord, hij droeg zijn ‘noodlot’ en aanvaardde uiteindelijk dat er geen sluitend antwoord is op het waarom van het lijden. Als het kwaad en het noodlot mij treft, hoe zal ik dan reageren?

 

Leefregel 10. Wees thuis op de plaats waar je woont

 

‘Hoe zou je kunnen aarden in je ziel, als je niet thuis bent in de aarde om je heen?’ Het is fijn om te horen dat mensen in de loop van deze week meer “thuis” zijn gekomen. Iemand wil met de advent haar nieuwe buurt verkennen door een licht rond te dragen. Iemand staat voor een medische behandeling, maar voelt de steun van de groep. Iemand heeft weer de band hervonden met de geloofsgemeenschap. Iemand gaat werken aan een beter evenwicht. Iemand heeft ontdekt hoe moeilijk en hoe belangrijk het is om echt te vergeven.

 

Dankjewel Luc, z. Koen, Philo en Frederik, Mieke, An, Marie-Luce, Ria, Jeroen, André.

Opstapje bij de museumkerk van Kuttekoven

Middagplek en laatste opstapje in De Bottelarij, Ulbeek

Dankjewel Mariagaarden

 

De warmte van de ander

Donderdag 26 juli

Leefregel 6: Neem het risico jezelf in de modder tegen te komen

Om kwart voor acht zetten we de eerste stappen, vanaf de abdij van Kolen. We lopen nu en dan over het oude ‘fruitspoor’, heerlijk in de schaduw van het paadje, midden tussen de bomen. Het heeft daar ook geregend: we zien waterplassen! We luisteren als morgengebed naar ‘Bidden onderweg’. En dan nemen we de tijd om na te denken over de 6^de leefregel: de donkere kant van onszelf onder ogen durven zien en/of je kwetsbaar durven opstellen. Ik denk aan mensen voor wie het leven zwaar is, die zich echt moeten opwerken uit de modder van het leven. Ik bewonder hun energie.

Leefregel 7: Verzoen je met je sterfelijkheid

Ben ikzelf in het reine met het gegeven dat ik sterven moet? Ik ben daar nog niet klaar voor. Ik had deze week iets willen opstellen als een ‘geestelijk testament’, maar daarvoor heb ik nog een nieuwe wandelweek nodig. Onderweg hoor ik dat het thema leeft, maar niet iedereen staat ervoor open. En dan is sterven ooit zoiets als ‘de dood komt als een dief in de nacht’. We komen vroeg aan in De Pastorie van Gors-Opleeuw: nog voor het gesprek met iemand over de dood voltooid is

 

Leefregel 8: Je bent fundamenteel alleen

Na de middag doen we nog een korte tocht, tot aan het klooster van Kolen. We doen er een drankterras aan, krijgen uitleg van een zuster over de kerk, het reliekschrijn en de stoel van Sint-Lutgardis, voor vrouwen die een kindje willen. De zuster leert hen om te bidden en hun vraag aan God te stellen. Het is die dag feest van Joachim en Anna, de ouders van Maria. Zou er ergens een stoel aan hen kunnen worden toegewijd, voor mensen die een partner zoeken? Dat heeft ook te maken met het volgende thema. Eenzaamheid en alleen zijn kan je onderscheiden. Maar het alleen zijn blijkt voor sommigen toch moeilijk: ze missen de partner of dromen van een relatie. Voor anderen is het alleen zijn, soms echt deugddoend. Ik voel me niet alleen, maar ik wil me wel gedragen voelen door velen.

 



Even pauzeren bij het tramspoor van Jesseren



Tweede opstapje bij het kerkje van Zammelen



'Uit de diepte roep ik U, Heer'



De open kloostergang, open voor de toekomst?

 

Ter ere van Jacobus: een wonder op je pad

Woensdag 25 juli 2018

Loslaten en vertrouwen

Vandaag trekken we naar Tongeren, om mee te doen met de pelgrimswandeling op de feestdag van de apostel Jacobus, patroon van de pelgrims. We gaan op zoek naar ‘wonderen’ in ons eigen leven, naar wat ons vanuit de diepte raakt. Een eerste ontdekking kan er komen vanuit de idee: ‘Onderweg ontvang je wat je nodig hebt’. Maar daarvoor moet je wel ruimte scheppen, soms letterlijk dingen durven opruimen en wegdoen. Waarom heb ik het daarmee zo moeilijk? Vertrouw ik te weinig op anderen?

Het wonder van de ontmoeting

 

Ik leer vandaag nieuwe mensen kennen. Nicole zie ik weer, vroeger werkend in de chirowinkel en nu in Freinetscholen. Ze vertelt over haar nieuw leven. Gerda vertelt over haar vier kinderen, hun zoeken, hun eigen manier van ‘geloven’. Ik ben blij dat die mensen weer even op mijn weg zijn geweest: ze brengen positieve verhalen, ze maken me blij. Goddank. Intussen zijn we beland bij een ‘oud gebedshuis’, met beeld van ‘Jezus op de koude steen’. Het is niet open maar het is een heilige plek om te zitten. We trekken verder en komen uit in de Sint-Evermaruskapel en de Sint-Evermaruszaal. Het is middag en we zijn al elf kilometer ver.

 Heling en vergeving

We horen het mooie verhaal van het ‘onbeschreven blad’. Over een pelgrim die zijn zonden ‘opschrijft’ (in de 9^de eeuw …) en op het altaar legt. De bisschop roept hem, de man vertelt over zijn zonden en de bisschop opent het papier: het is onbeschreven. ‘Zo ben jij nu voor God’, zegt de bisschop. Ik denk onderweg over wat ik op het onbeschreven blad zou plaatsen. Daar moet ik niet lang over denken en evenmin over mijn penitentie (tijd voor God ertegenover plaatsen).

Inspiratie en inzicht

Welk wonder verricht een pelgrimstocht met mij? Er loopt iemand met een zonnescherm voor mij. Ik ziet alleen dat scherm. Nu besef ik: ik ga op tocht om meer zicht te krijgen op wat ik doe, ik mag kijken naar de variatie van de natuur, ik kan mijn priester zijn overschouwen. We eindigen aan de Sint-Janskerk met een afsluitend gebedsmoment. Meerdere stemmen van dank klinken. De pelgrims gaan 'verwonderd' en met hun wonder, naar huis.

Nog een Compostela-figuur: Sint-Evermarus.



Beeld in Rutten, met schelp & route.



Vandaag zijn we met meer dan elf.

Bij de kapel van 'Jezus op de koude steen'.

 



Vandaag zorgt Uzzi ervoor dat de pelgrims niet verloren lopen.



Sint-Janskerk Tongeren, begin en einde van de tocht 

Onder de bomen

Dinsdag 24 juli 2018

Leefregel 3. Verzoen je met je aardsheid

We starten en trekken naar de basiliek van Kortenbos. We horen er dat in het woord ‘humilitas’ (nederigheid) het woord ‘humus’ zit, te vertalen als ‘aardsheid’. We zijn geen engelen, er zijn grenzen aan ons mens-zijn. En toch vertrouwt God aan die broze mensen zijn schepping toe. Voor we verder trekken voegt ook Marie-Luce uit Molenbeek zich bij ons. Zij gaat met ons op weg. Onderweg staat ieder in de stilte stil bij de vragen: hoe ervaar ik mijn aardsheid? En waarvoor mag ik dankbaar zijn? Waarom moet het voor mij bv. nogal perfect zijn?  

Leefregel 4. Durf wachten en leer verlangen

‘Alleen als we geduld hebben met onszelf en met de mensen, kunnen er mooie dingen groeien’, zegt Leo Fijen. Luc voegt eraan toe dat dit ook geldt voor lichamelijke verwondingen: ook op genezing van binnen uit moet je kunnen wachten. Het is niet omdat de wonde dicht is, dat ze van binnen genezen is. We zijn intussen in het domein Nieuwenhoven, en kunnen er wandelen in de koelte van het woud. Ik denk aan mensen voor wie genezing heel lang duurt. Hebben zij nog de moed om ook iets anders te verlangen?

Leefregel 5. Voeg je naar het ritme van de aarde

Wat je doet, bewust doen, met heel je hart en aandacht. Niet reeds met je hoofd bij het volgende zitten. Iemand vertelt mij onderweg hoe hij dat probeert tijdens deze dagen: heel bewust te kijken naar de natuur. Dat geeft een overvloed aan ontdekkingen, maar het geeft ook rust: je kan er meer deugd aan hebben. We hebben ons vandaag ook aangepast aan de hitte: we blijven voor de namiddagtocht in het domein en we korten de voettocht in tot zo’n 15 km.

 

 

In de basiliek van Kortenbos

 

Bij het kleine Mariabeeld met de grote mantel

Met zijn twee, assen uitstrooien van een dierbare vriend.



Wandelen in de koelte van het bos.



Een overvloed aan water, waterleven, aardse pracht



 

De eerste stilte

De reis van je hoofd naar je hart, wandelbezinning Hoepertingen 23-27 juli 2018

Maandag 23 juli 2018

Start

Het is weer tijd om te wandelen, eigenlijk, tijd om te bezinnen. Ik wil deze week tijd nemen om stil te staan bij wat in mij leeft en mij voorbereiden op wie ik verder wil zijn als priester. Bij het doorkijkkerkje van Borgloon starten we. Iedereen wordt al een beetje transparant naar wat hem of haar op tocht doet gaan. Iedereen zegt iets van zichzelf en dat maakt ons reeds een beetje groep. We stappen dan het doorkijkkerkje in. Daar voel ik een frisheid hangen: het doet mij verlangen naar een frisse kerk. ‘Als je omhoog kijkt, zie je het grijze, en als je doorheen de wanden naar buiten kijkt, zie je waar de levende kerk zou moeten zijn’, zegt iemand anders.

Leefregel 1. Maak het even stil

Zoals de profeet Elia God ontdekte in de stilte, zo is er voor ons de eerste opdracht: om tot rust en stilte te komen. Al wandelend, bewust langzamer wandelen, dieper in- en uitademen, je stappen voelen van je hiel tot je tenen. Het is heerlijk om tot rust te komen. Niet alleen dit half uur, maar ook de rest van de dag: we hebben alleen maar te wandelen. Onderweg word ik door iemand aangesproken, of ik een rustdag inbouw in mijn week. Ik moet bekennen dat ik dat niet doe. Is dat iets om in de toekomst wel te doen?

Leefregel 2. Werk in de aarde en voel de aarde

‘Ora et labora’ zei Benedictus reeds aan zijn monniken. Niet alleen bidden en 'zweven', maar zowel bidden als je handen uit de mouwen steken (in de tijd van Benedictus: werken was doen zoals de slaven en gewone mensen). Ik ben soms bezig in de aarde, probeer het onkruid wat de baas te blijven. Ik erger mij eraan dat het blijft komen. ‘Het is als een strijd tegen de zonde’ zei pater Damiaan ooit. En ik moet hem een beetje gelijk geven. ’s Avonds horen we een boeddhistische uitspraak: ‘Het wonder is niet dat de mens zou vliegen of zou over water gaan, het wonder is dat de mens kan stappen op aarde’.

Uitwisseling

Aan tafel horen we het mooie advies van een vader aan zijn dochter: ‘Laat de zon over je jeugd niet ondergaan’. En iemand heeft geleerd: ‘Mijn hart zegde mij, dat ik teveel op mij nam. Nu luister ik naar mijn hart, en doe het kalmer aan. Ik ben geen ezel die twee waarschuwingen nodig heeft’. En wat kan je ook doen als je een zieke bezoekt en groene vingers hebt? Bloemen kopen om die bij hem of haar in de tuin te planten. Je doet er die persoon en jezelf plezier mee.

 

Vanuit het doorkijkkerkje naar buiten

Een frisse kerk die leven geeft aan de wereld?

Mijmeren bij de doorkijkkerk

Luc introduceert de tweede leefregel in de kapel van Helshoven.



Kapel van Helshoven, ter ere van Onze-Lieve-Vrouw, Koningin van de Blije Vrede.

Op kerkenpad, al dan niet te voet

Naar de basiliek

 

We planden eerst om op onze laatste dag naar Montserrat te gaan. Maar treinen hebben soms vertraging en het vliegtuig wacht niet. We blijven in Barcelona en gaan naar een andere berg. Eerst bezoeken we de kathedraal. Maar we komen terecht in de basiliek ‘Santa Maria del Pi’, Onze-Lieve-Vrouw met het kind. Het is een gotische kerk, vanuit de 10^de eeuw. Een grote ruimte, met veel zijaltaren, met heiligenbeelden, telkens mooi op een schema aangegeven. We zien er mooie Mariabeelden, zowel op haar sterfbed als bij de kruisafneming.

Naar de kathedraal

Even verder ligt de kathedraal, een nog grotere kerk. Ook hier is het fijn om in de zijaltaren de vele heiligen te herkennen of te ontdekken. Het huidige gebouw dateert uit de jaren 1300. Maar de gevelversiering gebeurde pas in de jaren 1900. Op het binnenhof zitten ganzen, altijd dertien in getal: zo oud was de heilige Eulalie toen zij als martelares stierf. Voor haar is er ook een crypte in de kathedraal.

Op de Tibidabo

Dan gaan we de bergen in. Met metro en kabeltrein de berg Tibidabo op. De ‘Blauwe Tram’, waarvoor we eigenlijk gingen, rijdt niet, een bus brengt ons tot aan de vertrekplaats van het kabelspoor. Madeleine en Marie-Thérèse verkiezen het om te voet omhoog te trekken. De wandelweg is gecompliceerd, maar zij geraken boven. Op de berg staat een basiliek, ter ere van het Heilig Hart, met twee kerken boven elkaar. De onderste is overvloedig gedecoreerd. De bovenste is sober en heeft een hoge koepeltoren. Van op de berg overschouwen we nog eens Barcelona. Er is ook een pretpark op de berg, daar kijken we maar overheen.

Op de terugweg

Het wordt tijd om af te dalen. De voetgangsters nemen opnieuw het risico om de ‘complexe’ wandelweg te nemen. Zij doen er opnieuw een uur over, maar het is hen weer gelukt. Nu nog op tijd het vliegtuig halen … Ook dat lukt, we staan zelfs een uur te vroeg aan de balie. Beter dat dan het omgekeerde!

Crypte van de heilige Eulalie

Ganzen ter ere van de heilige Eulalie

H.-Hartbasiliek op de berg Tibidabo

De onderste kerk

Zwarte Lievevrouw van Montserrat in de basiliek

De bovenste kerk, met H.-Hartbeeld

Binnenzicht basiliek 'O.L.V. met kind'



Guido wacht op de klimmers.

Zicht op Barcelona en Sagrada Familia

De kathedraal van Barcelona

De klimmers zijn aangekomen.

 

 

Meer dan een stadion

Scheiding der wegen

Volgens sommigen is een bezoek aan het stadion van FCBarcelona een must als je in Barcelona bent. Volgens mij niet, maar omdat mijn broer graag ging, ging ik mee. De meisjes verkozen om naar de zoo te gaan. Daar waren ze veilig, want alle gevaarlijke beesten zaten achter glas. Guido en ik komen na de metrorit vlugger dan verwacht aan het stadion toe. Dan moeten we er nog 450 meter rond, voor we aan de ingang zijn. Maar dat staat goed aangegeven. Alleen naar de ingang zelf is het even zoeken. De ontvangst is vriendelijk.

Het museum

We krijgen een Nederlandstalige audiogids, met bovendien foto’s en bewegende beelden. Het museum mogen we eerst door. Wat een verrassing: de geschiedenis van de club en alle evenementen worden schitterend gepresenteerd. Boeiend, ontroerend zelfs, je gaat je er bijna lid van voelen. FC Barcelona is gesticht in 1899, door een zekere Hans Gamper, die via een advertentie in een krant elf mensen zocht om voetbal te spelen en een club te vormen. Heel moeilijk waren de oorlogsjaren en de tijd van het Francoregime, toen FCBarcelona een symbool van verzet was tegen de dictatuur. Meest bloeiend waren de jaren met spelers Kubala, Cruyff, Ronaldinho, Maradona en Messi, en met trainers Johan Cruyff en Frank Rijkaard.

Het stadion

Daarna komen we in het stadion: op de tribunes, doorheen de ruimte voor de persconferentie, de kleedkamers met massagebedden en bubbelbad, aan de gang waar de spelers verschijnen, de dugout waar de trainer en de reservespelers zitten, de rand van het speelveld. Dan mogen we terug naar boven, voor een kijk vanuit de perstribunes en voor een ‘virtual projectie’. We krijgen een hoogtepunt van een wedstrijd te zien. De beelden duren maar vijf minuten, genoeg om velen goesting te krijgen om het ooit live mee te maken.

De economie

We mogen het stadion verlaten langs de commerciële zone: daar waar het heilig gras wordt verkocht, dan bij de fotostand, en dan in de winkelruimte. Ook dat alles is uitgekiend gepresenteerd. Barcelona is inderdaad ‘meer dan een club’, meer dan verbondenheid, het is ook een gouden kalf waaraan veel geld geofferd wordt. Het geld voor de spelers moet toch ergens vandaan komen. En een deel gaat naar Unicef, maar hoeveel procent, misschien, zero, zero, zero … one per cent …?

Aan het strand

We wandelen heel tevreden terug naar de metro en gezien de meisjes nog in de zoo zijn, rijden wij tot aan de kust. We wandelen door het Olympisch dorp voor watersporters (Barcelona 1992) en we kijken naar de volleybalspelers op het strand. Maar die spelen niet op het niveau van FCBarcelonal, merkt Guido op, en we laten hen maar spelen. We keren terug om te gaan luisteren naar het zooverslag. En ook de zoo heeft een topdag opgeleverd (zonder foto’s of andere bewijsstukken evenwel).

We komen toe bij het stadion.

De leuze: 'Meer dan een club'.

Op de tribune

Bij de vijf grote bekers



De kapel waar de spelers passeren net voor ze het veld betreden.



Van de dugout tot de nok van het stadion.

Hier wordt het heilig gras verkocht aan 10 euro per doosje.



De winkelruimte van FCBarcelona

De vis aan de kust, geïnspireerd door het doorkijkkerkje van Borgloon of door Arne Quinze?



Guido heeft ooit betere spelers gezien en Rik ook.



 

 

Barcelona in de hoogte

 Naar Park Guëll

Gisteren gingen we reeds de torens op van de basiliek. Vandaag gaan we nog hoger. Eerst naar Park Guëlll, ontworpen door Gaudi en gefinancierd door Guëll. Deze wilde een tuinstad voor de burgerij aanleggen, met zestig villa’s, aan de rand van de stad. Maar bij de dood van Gaudi waren er niet genoeg kandidaat-kopers. De stad heeft dan het terrein gekocht en er een publiek park van gemaakt. Aan de ingang staan twee mooie huizen, bedoeld als conciërgewoningen. Het is een beetje klimmen, van de metro tot aan het park,maar ook Guido geraakt er.

Een Gaudi-concept

We wandelen rond en lopen tussen de sprookjesachtige constructies. Het beeld van een grote hagedis aan de ingang heeft succes bij de meeste bezoekers. Wij maken enkele foto’s op ‘de langste bank ter wereld’, boven op de zuilenzaal, en helemaal rondom. Momenteel zijn er restauratiewerken bezig, vooral voor de waterbuizen naar de fonteinen. Wij genieten nog van het mooi aangelegde bloemenpark.

Met de kabelbaan

Daarna gaan we op weg naar de berg Montjuïc. Via de metro gaat dat snel, maar we verlaten te vroeg het metrostation: vanuit de metro kan je namelijk rechtstreeks met een speciaal metrotreintje tot bij de kabelbaan naar boven. Een begripvolle controleur van de metro laat ons gratis terug binnen en wij ontdekken het metrotreintje. Dan de cabine in van het kabelspoor. Die brengt ons bij een kasteel, een vesting. We hebben honger en omdat er in het kasteel een cafetaria is, betalen we om er binnen te gaan. Wat een tegenvaller: de cafetaria bestaat enkel uit  snoep- en drankautomaten! We dalen af, Guido en ik via de kabelbaan, Madeleine en Marie-Thérèse te voet. Zo hebben ze toch nog iets voor hun geld!

 Een magisch geheel

We gaan dan iets eten in de buurt van Plaça Espanya, omdat daar enkele speciale gebouwen staan. Dat blijkt de ontdekking van de dag te zijn: we wandelen langs de Beurs (de Fira) van Barcelona tot bij het Nationaal Paleis, gebouwd bij gelegenheid van de wereldtentoonstelling van 1929, maar het ziet eruit als een negentiende-eeuws classicistisch bouwwerk. Momenteel is er het Nationaal Catalaans Kunstmuseum. Wij kunnen tot boven gaan, langs ‘de magische fontein’, en Guido maakt er een filmpje van de grootste waterval. Van bovenaf bewonderen we het gehele plein: de twee torens bij de ingang, de arena ernaast, de brede laan langs de Firagebouwen, de Sagrada in de verte, de Montjuïc voor ons. Dit plein is voor ons allen het orgelpunt van de dag.

 

 



De hagedis van Gaudi, embleem van Barcelona.

 

Hier zijn de zuilen weer als bomen.

 

Op de langste bank van de wereld

In de Gaudi-tuin.



In het metrotreintje naar de kabelbaan.

Zicht op Barcelona en de kust vanuit kabelbaan.

De magische fontein voor het Nationaal Paleis

Bij de fontein

Een foto maken van de waterval.

Guido filmt de waterval.

Beurslaan: zicht op gedenkzuilen, toegangstorens, arena, Montjuïc.