Woensdag 21 februari

Het weerzien

Vandaag brengen wij een bezoek aan Sabitha, de Indische vrouw waarmee Madeleine dit jaar twintig jaar bevriend is. Zelfs een taxi heeft het moeilijk om haar woning te vinden. Sabitha gidst de chauffeur via de telefoon tot bij haar huis, in Road nr 10. Het eerste dat we bij Sabitha zien, zijn de foto’s van haar kleinzoon Gaurav die in november is getrouwd. Hij en zijn Annagha hebben een dubbele hindoe-huwelijksceremonie gekregen, eentje in Kerala (haar thuis) en eentje in Hyderabad. Sabitha vertelt over een aantal rituelen. O.a. de sterke belofte om zeven levens van elkaar te houden, de huwelijksringen zoeken in een waterkruik, de schoonvader die de voeten van de bruidegom wast (een teken van ‘ik geef mijn verantwoordelijkheid over aan jou’). Sabitha wordt dit jaar 74. Nu is zij dankbaar voor elke dag die haar gegeven wordt (“Dat moet je zijn vanaf je 72^ste”, zegt zij). Zijzelf gaat niet meer veel op reis: “Om alle bijzondere tempels van India te bezoeken, is één leven onvoldoende”. Zij hoopt op een vredevol sterven ooit en een vredevolle terugkeer. “Vijf relaties zijn belangrijk in het leven om je voor in te zetten: de relatie met je ouders, met je leerkrachten, met mensen die echt in nood zijn, met de natuur, met de samenleving. Daarvan ontvang je heel veel en daaraan moet je teruggeven door hun rijkdom door te geven.”

Sabitha en Madeleine zijn weer samen.

Sabitha, een sterke vrouw.

Zuiver water uit de Ganges, met links water uit de bruine en rechts water uit de groene waterbron.

Sabitha is blij ook mij nog eens te zien.

Rik en een stralende Sabitha

Groenteverkoopster komt leveren bij Sabitha.

Groenteverkoopster en onze taxichauffeur.

Balkon en voordeur bij Sabitha

Huisaltaar van Sabitha's dochter

Ganesha aan de ingang

De Indische cultuur

Sabitha is een medestander van minister-president Narendra Modi: hij heeft de Indiërs, en vooral de Hindoes, weer bewust gemaakt van de waarde van hun cultuur. Hij promoot niet de Taj Mahal, een van oorsprong moslimmonument, maar de Bhagavad Gita, een heilig boek. Zij maakt voor ons Indisch voedsel naar de oude traditie (zonder pepers, want die zijn ingevoerd in India). Eerst pitten van de granaatappel, voor onze ogen gepeld. Daarna ‘dal’ en ‘tsapati’: een gerecht van peulvruchten, o.a. linzen, en, gebakken deeg, een soort pannenkoek. Ongekruid, en voor ons heel lekker.

Woning van Sabitha (en haar dochter)

Rechts en boven woont een andere familie.

De straat

IT-school, met de gezichten van de primus-studenten.

Kleurrijk, met vele vormen van handel.

Een 'notaris', die documenten maakt voor wie niet kan schrijven.

Fast food-ketens in overvloed.

Een residentie, enkel voor mannen.

Een residentie, enkel voor vrouwen.

Vruchtensap, vers geperst.

Kinderopvang en lagere school

De leerlingen komen kijken naar de fotograaf.

De verse-kieken-verkoper.

Ze zijn levend vers.

Madeleine geniet van de maaltijd.

Gezond Indisch eten.

Sabitha weet wat wij lusten.

Afscheid

Van op het terras, op het veertiende verdiep van ons hotel, hebben wij uitzicht op enkele monumenten in de stad en op een groot meer. Een laatste gelegenheid om de schoonheid van India op te nemen en op te slaan in ons hart. Voor mij was het de tweede keer India ontdekken. Het is tweemaal een geschenk geweest. Alle goede dingen bestaan uit drie, maar niets moet: het leven, Jezus, Shiva… zij brengen mij hier wel ooit terug, als het mij opnieuw geschonken wordt.

Terras op de veertiende verdieping.

Zicht op het deelstaat-regeringsgebouw.

Een (voorlopig) laatste blik op India.

Zicht op het meer van Hyderabad.

Wij heffen het glas op het grote India-geschenk voor ons.

Dank

Morgen reizen we terug naar België, opnieuw via Londen, en dit is het laatste blogverslag. Lieve bloglezers, jullie waren met velen. Op één dag zelfs met meer dan honderd. Jullie hebben zo hopelijk van India geproefd en daarmee je wereldbeeld verruimd. Dank voor je aandacht, ook namens Madeleine.

Dankjewel, lezers.

Dinsdag 20 februari

In het vliegtuig

Vandaag was een vliegreisdag: eerst van Trivandrum naar Bangalore, dan een tweede vlucht van Bangalore naar Hyderabad/Haiderabad. Hyderabad is een metropool in het zuiden van India. Het is de hoofdstad van de deelstaat Andhra Pradesh en (sinds 2 juni 2014) ook van de deelstaat Telangana. De stad telt zo’n 7 miljoen inwoners, waarvan 55% hindoe en 40% moslim. Wij komen er toe even voor 19 uur. De verkenning van de omgeving is beperkt: de metro komt hier (bovengronds) voorbij, en metrostation Irrum Manzil zullen we morgen wellicht nodig hebben.

Een hotel van 14 verdiepingen, wij logeren op de 4de.

Metroviaduct Hyderaba

Bedrijvigheid onder het viaduct.

Aan de peper

In de transittijd tussen de twee vluchten aten we op de luchthaven, in een ‘Tinner’-zaak. De dienster nam de tijd om ons de menukaart toe te lichten; Madeleine bestelde een groentemengsel met linzen, ik eentje met vlees, beiden ‘niet gekruid’. We kregen er als drank botermelk bij. Lang geleden dat we die dronken. Deze konden we echter niet drinken, omwille van de pepersmaak. We kregen dan een soort milkshake in de plaats, gesuikerde botermelk, en die was heel lekker. Bij mijn vleesmengsel liep het weer mis: te hevig gekruid. Madeleine had gelukkig zoveel dat het voor haar teveel was en zij was blij dat ze met mij kon delen. Het dienstmeisje was verrast: zij had uitdrukkelijk gevraagd aan de kok om niet te kruiden. In de avond liep het al even ‘gekruid’: de minestronesoep was te fel gepeperd, we moesten opnieuw uitleggen dat wij morgen alleen ‘ongekruid’ eten wensen. Mijn frieten na de soep waren overvloedig. Honger lijden was er dus toch niet bij.

Bussen, auto's, moto's vliegen voorbij: maar binnen hoor je er niets van.

Binnen zien we ook een Boeddha.

Boeddha in zen.

 

Maandag 19 februari

Lichaamszorg

We zijn veel met geestelijke plaatsen bezig geweest. Op onze laatste dag hier verzorgen we ons lichaam via een Ayurvedische massage. Tijdens een Ayurvedische massage wordt warme medicinale olie met zachte vloeiende strijkingen aangebracht op het lichaam. Er wordt niet gefocust op het losmaken en diep masseren van spieren. In plaats daarvan worden de energiekanalen en energiepunten gevolgd en licht gestimuleerd. Madeleine liet dat gisteren reeds gebeuren voor gans haar lichaam; vandaag vroeg zij een herhaling. Bij mij liet ik enkel de benen en de voeten behandelen, met het oog op het ontspannen van mijn knie. De man die mij behandelde vertelde over zijn dochter, vier jaar oud nu. Hij en zijn vrouw hadden zeven jaar moeten wachten; langs medische weg en door te bidden is er dan een kindje gekomen. Voor hem is het een ‘kindje van Jezus’ en zij kreeg de naam ‘Ujarnu’, wat ‘Roos’ betekent.

Balkonscène 1

Balkonscène 2

Balkonscène 3

Balkonscène 4

Balkonscène 5

Balkonscène 6: terras met onze leesligzetels.

Balkonscène 7: terras in zijn geheel.

Afscheid

Tegen de avond wandelen Madeleine en ik nog eens naar het strand en de zee. Het strand ligt er extra bevuild bij, als gevolg van de gezinsuitstappen van vele Indische mensen. Papier, plastic, flessen, het ligt er allemaal nog. Vuilbakken zijn er… maar die dienen blijkbaar voor vreemdelingen zoals wij. Wij zien de zon langzaam ondergaan. Bij het avondmaal wacht Elisabeth op ons. Zij was gisteren (en eerder) reeds in gesprek met Madeleine. Nu heeft zij voor ons een presentje. Zij krijgt de belofte van Madeleine dat zij terugkomt (met Astrid) voor een Ayurvedische week. Wordt dus vervolgd.

Zicht op enkele huizen van ons ressort.

Lifttoren (rechts) om af te dalen naar het strand.

Vanop het strand: lifttoren en enkele huisjes.

Shivabeeld, vanop het strand.

Het einde van de dag nadert.

Een rode zon.

De zee vangt haar op.

Straks wordt het oranje.

Een belofte van mooi weer morgen.