Woensdag 21 februari

Het weerzien

Vandaag brengen wij een bezoek aan Sabitha, de Indische vrouw waarmee Madeleine dit jaar twintig jaar bevriend is. Zelfs een taxi heeft het moeilijk om haar woning te vinden. Sabitha gidst de chauffeur via de telefoon tot bij haar huis, in Road nr 10. Het eerste dat we bij Sabitha zien, zijn de foto’s van haar kleinzoon Gaurav die in november is getrouwd. Hij en zijn Annagha hebben een dubbele hindoe-huwelijksceremonie gekregen, eentje in Kerala (haar thuis) en eentje in Hyderabad. Sabitha vertelt over een aantal rituelen. O.a. de sterke belofte om zeven levens van elkaar te houden, de huwelijksringen zoeken in een waterkruik, de schoonvader die de voeten van de bruidegom wast (een teken van ‘ik geef mijn verantwoordelijkheid over aan jou’). Sabitha wordt dit jaar 74. Nu is zij dankbaar voor elke dag die haar gegeven wordt (“Dat moet je zijn vanaf je 72^ste”, zegt zij). Zijzelf gaat niet meer veel op reis: “Om alle bijzondere tempels van India te bezoeken, is één leven onvoldoende”. Zij hoopt op een vredevol sterven ooit en een vredevolle terugkeer. “Vijf relaties zijn belangrijk in het leven om je voor in te zetten: de relatie met je ouders, met je leerkrachten, met mensen die echt in nood zijn, met de natuur, met de samenleving. Daarvan ontvang je heel veel en daaraan moet je teruggeven door hun rijkdom door te geven.”

Sabitha en Madeleine zijn weer samen.

Sabitha, een sterke vrouw.

Zuiver water uit de Ganges, met links water uit de bruine en rechts water uit de groene waterbron.

Sabitha is blij ook mij nog eens te zien.

Rik en een stralende Sabitha

Groenteverkoopster komt leveren bij Sabitha.

Groenteverkoopster en onze taxichauffeur.

Balkon en voordeur bij Sabitha

Huisaltaar van Sabitha's dochter

Ganesha aan de ingang

De Indische cultuur

Sabitha is een medestander van minister-president Narendra Modi: hij heeft de Indiërs, en vooral de Hindoes, weer bewust gemaakt van de waarde van hun cultuur. Hij promoot niet de Taj Mahal, een van oorsprong moslimmonument, maar de Bhagavad Gita, een heilig boek. Zij maakt voor ons Indisch voedsel naar de oude traditie (zonder pepers, want die zijn ingevoerd in India). Eerst pitten van de granaatappel, voor onze ogen gepeld. Daarna ‘dal’ en ‘tsapati’: een gerecht van peulvruchten, o.a. linzen, en, gebakken deeg, een soort pannenkoek. Ongekruid, en voor ons heel lekker.

Woning van Sabitha (en haar dochter)

Rechts en boven woont een andere familie.

De straat

IT-school, met de gezichten van de primus-studenten.

Kleurrijk, met vele vormen van handel.

Een 'notaris', die documenten maakt voor wie niet kan schrijven.

Fast food-ketens in overvloed.

Een residentie, enkel voor mannen.

Een residentie, enkel voor vrouwen.

Vruchtensap, vers geperst.

Kinderopvang en lagere school

De leerlingen komen kijken naar de fotograaf.

De verse-kieken-verkoper.

Ze zijn levend vers.

Madeleine geniet van de maaltijd.

Gezond Indisch eten.

Sabitha weet wat wij lusten.

Afscheid

Van op het terras, op het veertiende verdiep van ons hotel, hebben wij uitzicht op enkele monumenten in de stad en op een groot meer. Een laatste gelegenheid om de schoonheid van India op te nemen en op te slaan in ons hart. Voor mij was het de tweede keer India ontdekken. Het is tweemaal een geschenk geweest. Alle goede dingen bestaan uit drie, maar niets moet: het leven, Jezus, Shiva… zij brengen mij hier wel ooit terug, als het mij opnieuw geschonken wordt.

Terras op de veertiende verdieping.

Zicht op het deelstaat-regeringsgebouw.

Een (voorlopig) laatste blik op India.

Zicht op het meer van Hyderabad.

Wij heffen het glas op het grote India-geschenk voor ons.

Dank

Morgen reizen we terug naar België, opnieuw via Londen, en dit is het laatste blogverslag. Lieve bloglezers, jullie waren met velen. Op één dag zelfs met meer dan honderd. Jullie hebben zo hopelijk van India geproefd en daarmee je wereldbeeld verruimd. Dank voor je aandacht, ook namens Madeleine.

Dankjewel, lezers.