Zaterdag 10 februari 2024

 Perron-geluk

Vandaag was het reizen, van Tiruvannamalai naar Madurai, met de trein. Wij waren om 10 uur in het station, om zeker op tijd te zijn voor de trein van 10u.45. Het werd 10u.45, maar de trein kwam niet. Madeleine ging informeren naar de perronplek waar wij moesten staan voor ‘klasse 2 met airco’. Treinen in India zijn immers heel lang en best ga je staan waar jouw wagon ongeveer stopt. Zij vernam dat de trein zou komen tegen 13u.30. En wij stonden goed. Een ‘backpacker’ (= iemand die met zijn bagage een lange tijd reist door een of meerdere landen) kwam ons vragen of wij op zijn rugzak wilden passen, terwijl hij eten ging halen buiten het station. Even later kwam hij terug met heel veel bananen, waarvan hij met ons deelde. Het was een Spanjaard, Sabbi genaamd (een vorm van Xavier), met een treinreis van 23 uur voor de boeg. Onze trein kwam, tegen half twee, op een ander perron. Het was sleuren met onze bagage, een hoge trap op en af, maar een Indische man schoot ons te hulp: hij droeg onze twee koffers tegelijk naar onder.

Goed op tijd, het is nog rustig op het perron.

Aan de babbel met een Spaanse trekker.

Madeleine en Sabbi genieten van de ontmoeting.

Een beetje reizen

In de trein was er veel plaats. In onze voorbehouden coupés zaten we na een eerste stop zo goed als alleen. Wij konden zelfs samen gaan zitten. Madeleine genoot van het landschap, van de oude zandwegen en van de dieren die zij zag: koeien, schapen, geiten, vogels, en op een bepaalde plek heel veel pauwen. Ikzelf kon afwisselen in kijken, wat lezen, wat rusten. De trein haalde bovendien een deel van zijn achterstand in. Rond kwart voor acht kwamen wij aan in Madurai. De rit had dus geen zeven uur geduurd, maar zo’n zes uur. Twee kruiers droegen onze koffers tot bij een riksja. Dan naar ons hotel, Lotus. Daar kregen we de slechte boodschap dat onze reservatie was opgeheven. Gelukkig kon ik de Whatsapp tonen waarin zij naar ons gecommuniceerd hadden over hun welkom, ons aankomstuur, en ons gewijzigd aankomstuur. Dan kregen wij toch één kamer met een tweepersoonsbed, wel aan een te hoge prijs. Een vorm van chantage eigenlijk. Onze review over dit hotel zal dus een waarschuwing zijn voor anderen die reserveren!

In de trein, alsof zij thuis in de zetel zit.

Een kraampje op het perron, om je te bevoorraden op de lange reis.

Deelneming

Onderweg in de trein bereikte mij het droeve bericht van het overlijden van Denise, echtgenoot van Jaak Simons, voorzitter van kerkraad in Guigoven, en moeder van priester Wim, mijn opvolger in Zonhoven. Gelukkig heb ik haar voor mijn afreis nog bezocht in het ziekenhuis. Zij wenste mij en zichzelf een behouden thuiskomst. Voor haar is die thuiskomst nu een thuiskomst in Gods liefde. Onze deelneming aan Jaak, Wim en zijn zus.