Priester Rik

Zaterdag 3 februari

Naar een bijzondere stad

Om kwart voor acht reeds nemen we de riksja, om ons te brengen naar Auroville, ongeveer 20 minuten van hier. Daar ligt ‘de stad van de nieuwe mensheid’, geconstrueerd naar de principes van Sri Aurobindo. We hebben er ingeschreven voor een meditatiesessie van 15 minuten. Bij aankomst zien we onze Duitse medereizigers. We mogen naar de videoruimte, voor een film over het ontstaan van Auroville en over de principes die eraan ten grondslag liggen. Voornamelijk: ieder mens mag zich ontwikkelen op basis van zijn innerlijke groeikracht en leren samenleven in eenheid en verbondenheid met andere mensen. Op dit ogenblik leven in die stad zo’n 3000 mensen, vanuit 60 nationaliteiten, strevend naar harmonie met elkaar, met een bijdrage vanuit elke cultuur. De sfeer van de jaren 60 voel je in de principes en in de film, die eindigt met een groet ‘aan alle mensen van goede wil’.

Wandeling naar het onthaal

Auroville was eerst één dorre vlakte, nu zijn er duizenden bomen in groei.

Officiële opening van Auroville, in 1968.

De weg naar de stilte

Na de film mogen we, na vertoon van onze reservatie, in busjes stappen, die ons brengen naar het centrum. Daar geven we al onze telefoons en fototoestellen in bewaring. Dan krijgen we een plaats op banken onder een boom. Een dame, een huidige bewoonster, komt spreken over Auroville en zij vraagt ons om vooral de stilte te bewaren; ook fluisteren met elkaar mag niet meer. Op één rij wandelen we dan naar een banyanboom, een boom waarvan de takken naar beneden groeien, zodat het na een aantal jaren één boom is, met wel tien of meer stammen. We gaan er op een bank zitten, in stilte, en er is bescheiden toezicht, om hen die niet kunnen zwijgen om stilte te vragen. In onze groep (van zo’n veertig personen) was dat echter niet nodig. Dan is het opnieuw wandelen, op één rij, naar de meditatieruimte, de Matrimandir, met een dak van gouden ronde pannen (handgemaakt, van glas, met een dun laagje goud). We doen er onze schoenen uit en komen terecht in de Lotusbloem-ruimte. Daar mogen we zitten aan de rand, of op de helling. In de stilte hoor je alleen iets van het water dat naar de glazen lotusbloem stroomt.

Max in het busje en nog een plaatsje voor mij

Nog even wachten en dan geen foto's meer.

De lotusruimte (niet met onze groep)

In de meditatieruimte

Na een tiental minuten mogen we opstaan en op één rij een gang binnentreden. We kunnen er gaan zitten, op een witte doek, en daar liggen witte sokken, om onze voeten en broekspijpen te bedekken. Vanaf dan is er enkel nog wit tapijt, om over te treden, langzaam hoger en hoger, tot de helling eindigt in ‘de kamer’, de eigenlijke meditatieruimte. Daar krijgt elk een plaats op de grond. Daar mag je 15 minuten zijn om te mediteren. De stilte geeft daar zijn energie. Eén iemand echter heeft een hoestje en zij wordt naar buiten geleid; daarvoor waren we trouwens verwittigd. Helemaal in het midden zie je een bol, van zo’n 40 cm doorsnede. Er valt een straaltje licht op, recht vanuit een opening in het dak. De bol zelf steunt op iets dat mij sterren leken. Ik vulde het in vanuit een christelijke visie (de wereld die door God wordt verlicht en die sterren van mensen recht moeten houden), maar anderen zien er misschien een andere band in tussen aarde, hemel en zichzelf. Ik merkte hoe mijn denken tot rust kwam, als ik in de stilte ademde tot in mijn buik. Vijftien minuten, het was te weinig. Daarna daalden we af, over de helling met het witte tapijt, terwijl aan de overzijde andere mensen de weg naar boven gingen.

De Matrimandir

Reflectie

Wat mij het meest bijblijft is de geleidelijke manier waarop mensen naar de stilte worden gebracht. In drie stappen: door het te vragen, door zwijgend op één rij achter elkaar te gaan, door het stil zitten in de Lotusruimte. Daarna pas gaat men de eigenlijke meditatieruimte in. Tegelijk besef ik hoe stilte belangrijk is in onze christelijke kerken. Mensen tot stilte brengen: wij hebben er zachte muziek voor nodig, of een duidelijke oproep. Zou er niets moeten zijn als een voorportaal van de kerk, waar mensen elkaar kunnen groeten, zachtjes iets zeggen, en pas de gebedsruimte ingaan, als zij klaar zijn voor de stilte? De opgang naar boven en neergang naar onder vond ik een mooi beeld van de hemel, waarheen wij allen op weg zijn en waarvoor we nog even naar de wereld moeten terugkeren.

Twaalf kleuren: zuiverheid, eenvoud, dankbaarheid, doorzetting, verwachting, ontvankelijkheid, groei, moed, goedheid, welwillendheid, vrede.

De Matrimandir, omgeven door een cirkel van groen

Nog in de sfeer

In de late namiddag brengen we een bezoek aan de Shiva-met-stiertempel. We ontsteken er kaarsjes voor onze intenties. Als Madeleine en ik er weggaan, is de kaarsentafel zuiver gemaakt: enkel onze kaarsjes branden nog. Dan is het koffietijd met onze gezellen, in de buurt van de zee, in de zaak ‘Bread and Chocolate’. Ze hebben er lekkere appeltaart. Het wordt donker. Nog even wandelen naar het strand en zien hoe vele Indische families er ook zijn. Gelukkig geen muziek, enkel het geluid van de zee en het keuvelen van mensen.