Dinsdag 6 februari

 Naar Tiruvannamalai

Vandaag maken we de overgang: van Pondicherry naar Tiruvannamalai (je moet die naam enkele keren lezen om die in één keer te kunnen uitspreken). Het is 110 km verder, een kleine afstand naar Indische normen. Van de Oostkust het binnenland in. De taxi doet er zo’n twee uur over, over een deel relatief recente goede wegen. De taxichauffeur is in de eerste plaats boer, rijstteler, maar nu heeft hij voor één jaar de job van chauffeur voor ons hotel. Maar met rijstteelt is meer te verdienen, zegt hij. Als het genoeg regent en als je de velden goed verzorgt, kan je twee keer per jaar oogsten. We logeren nu in de ‘Sarvesha Residence Temple View’, dicht bij de tempel dus, en dat heeft onze keuze bepaald.

Een supergrote tempel

Madeleine betreedt het complex de eerste maal.

Hier zijn de hoge torens wit.

Die tempel is immers heel bijzonder. De Arunachalesvara-tempel (ook wel Annamalaiyar-tempel genoemd) is een hindoetempel gewijd aan de godheid Shiva, gelegen aan de voet van de Arunachala-heuvel. Het tempelcomplex beslaat 10 hectare (15 à 20 voetbalvelden!) en is een van de grootste in India. Het herbergt vier toegangstorens die bekend staan als gopurams. De hoogste is de oostelijke toren, met 11 verdiepingen en een hoogte van 66 meter, waardoor het een van de hoogste tempeltorens in India is. Het tempelcomplex herbergt vele zalen; de meest opvallende is de zaal met duizend pilaren, gebouwd tijdens de Vijayanagara-periode (rond 1300). De huidige metselwerkconstructie werd gebouwd tijdens de Chola-dynastie in de 9e eeuw. Rondom de tempel loopt een bedevaartsweg van 15 km, een van de uitdagingen voor Madeleine op een van de volgende dagen.

De zaal met de duizend zuilen.

Zuilen met grote figuren.

Elke zuil staat vol met kleine figuren.

Kleine figuur.

Versiering aan bovenzijden.

Enkele van  de duizend zuilen.

De oostelijke toren

Wederzijdse bezienswaardigheden

Onderweg word ik dikwijls opgehouden. Hier zijn nauwelijks internationale toeristen en wij vallen op. Ik moet poseren voor de toren met mannen en vrouwen. Dat geeft een mooie perspectief: mijn lengte mag er zijn, maar die van de toren nog meer. In een hoek zitten vier jongemannen, die ik voor priesters houd. Van hen mag ik een foto maken. Maar dan roepen ze anderen erbij en ze vormen een mooie rij, met Madeleine ertussen. Het zijn wel geen hindoepriesters, maar bedevaarders. Zij dragen parels rond de hals (rudraksha-parels); daarmee tonen ze dat ze Shiva-vereerders zijn, want ook Shiva draagt parels.

Bij de tempel hoort een reinigingsbad.

Voorlopig zwemmen er alleen de eenden.

Madeleine tussen de Shiva-pareldragers.