Vrijdag 9 februari 2024

 Feest van de nieuwe maan

“Midden in de nacht werd er geroepen: ‘Daar is de bruidegom’, en meteen waren alle bruidsmeisjes wakker en maakten hun lampen in orde”, zo lezen we in de parabel van de vijf wijze en de vijf dwaze meisjes. Rond vier uur in de morgen werd ik wakker: ik hoorde muziek en gezang, niet even, maar minutenlang. lk trok een hemd aan en schoot mijn sandalen in, en haastte mij naar de bron van het geluid: de straat. Een stoet van mensen kwam voorbij, velen in het wit en het oranje. Zij waren bezig met de route van 15 km rond de tempel. ’s Anderendaags hoorden we van onze gastvrouw aan de receptie, dat de processie er was als ‘feest van de nieuwe maan’. Als het hier volle maan is, komen ze met honderdduizenden naar hier. Nu zagen we slechts een voorproefje.

Het nachtverkeer is er nog, één halve rijbaan is voor de processie.

Vele groepen in het wit of blauw.

Zij zingen mee met de muziek op de wagens.

Met processie-attributen.

Zij zijn nog niet moe.

Allen op blote voeten.

De seingever bij het einde van de stoet.

Een nieuwe klim

Madeleine kon het niet laten. Zij is opnieuw de berg opgegaan, de berg aan de ashram van Ramana Maharski. Zij is gegaan tot aan de vrouw met het lekkere sinaasappelsap. Tot aan de ‘cave’ ging zij niet: het is een kelder, aan de top, waar Ramana regelmatig en graag zat om te mediteren. Het is er eng: als je groot bent, zit je met je hoofd tegen het plafond. Zij keerde op tijd terug, zodat zij zich weer bij mij kon voegen. Bij haar terugkeer zag zij een bedelvrouw die een hond verzorgde: dat raakte haar, die vrouw verdiende een gift van haar. En ik mocht daarna een foto maken.

 

De kelder aan de top, plek om te mediteren voor Ramana.

Madeleine is terug van de berg.

Bedelvrouw met halfblinde hond.

Koeien met hoorns in kleur.

Madeleine bij de koeien, met lichte schaduw.

Rik met een hoed die schaduw geeft aan zijn hoofd.

Zegening

Wij wilden ook de bijzonderste lingam zien van de tempel, de agni lingam. Die was ergens in een kleine tempel. Wij gingen er binnen, maar het viel tegen. De  grote lingam, een vruchtbaarheidssymbool, zagen wij niet. Zaten we in de verkeerde tempel? Terug in onze residentie hadden wij meer geluk: er was een dienst bezig in de hal, met zegening van de inkom, de balie, het huisaltaar, en daarna zegening van de mensen. Een belletje klonk voortdurend.

Zegening van de inkom.

Verdeling van gewijd poeder.

Het huisaltaar in de hal (met bel rechts onder).

 Da Mandra

Onze Duitse vrienden nodigden ons uit voor een lunch in het ‘Da Mandra Café’. Onze riksjarijder bracht ons wel 5 km buiten de stad, naar de verkeerde plek. Toen bleek dat we ons moesten richten op ‘Da Mandra Haus’. Via google-maps konden wij (en de rijder) dat vinden. Honderd meter verder lag dan het ‘Da Mandra Café’. Een Canadese onderneming, met eerder Westerse maaltijden, en vooral Westerse bezoekers, die hier yoga komen doen of verlichting zoeken. ‘Da’ is een hindoe-woord dat ‘geef’ betekent (het Latijnse ‘da’ heeft dezelfde betekenis). Wij gaven ons over aan een rustige maaltijd, met koffie achteraf, tot in de late namiddag. In de vooravond gingen Madeleine en ik afscheid nemen van de grote tempel. Honderden stonden weer in de rij voor een ‘darshan’ bij de priester. Voor ons hoefde dat niet: er waren genoeg rustige plekken om Hem en zijn kracht aanwezig te weten. Madeleine had het intussen ook verteld aan een Indisch koppel dat haar had geïnterviewd over haar Shiva-geloof en vooral Shiva-ervaringen.

Toegangsweg voor mensen in rol- of golfwagen.

Zijdelingse blik op oosttoren.

Eindzicht op meerdere torens.

Een mooie Shiva, die naar meerdere kanten kijkt.