Priester Rik: De vreugde en de vruchten van het evangelie

Zaterdag 17 oktober

Om half zeven is er mis met de zusters. Ik concelebreer en wordt daarna voorgesteld aan de novicen, meer dan twintig. Hun gebedsruimte is zonder stoelen: zij zitten op een mat (en krijgen ook dagelijkse yoga). Daarna word ik rondgeleid op drie van de plaatsen waar zuster Tecla heeft verbleven, alle gelegen in Mumbai, maar die toch soms een uur rijden van elkaar leggen. Voor de gelegenheid ben ik in priesterhemd: dan is het voor de mensen die ik zal ontmoeten onmiddellijk duidelijk wie die ‘vreemde bezoeker’ is.

Eerst naar Saint-Josephs Home and Nursery. Hier verbleef zuster Tecla van 1939 tot 1950. Toen was het een huis voor verlaten kinderen. Tecla was bij hen in de eetzaal, bij het spel, bij het studeren. Zij was als een moeder en praatte veel met hen. Nu is dat home een kinderopvang geworden, enerzijds voor kleine kinderen van werkende ouders, anderzijds voor 58 verlaten kinderen, en tevens een school voor kleuters, lager en secundair onderwijs, met meer dan 2000 leerlingen.
Dan gaan we naar het Sint-Jozefshospitaal. Tot verwondering van de zusters, die er de geschiedenisuitgave van het hospitaal tonen, staat de naam van Tecla op de eerste bladzijde: zij is bij de stichters van dit hospitaal, dat begon als een verpleeghuis in de jaren 1922. Ik krijg een rondleiding in het hospitaal en wrijf mijn ogen uit: het is er zo proper en zo modern als in België. Buitenlanders komen er soms naartoe, omdat het zoveel goedkoper is dan in hun land (nog geen 60 euro voor een luxekamer!). Bovendien: 15% van de patiënten zijn armen, voor hen is de kamerprijs gratis. Het is zaterdag, maar de wachtzalen zitten vol.
In de late namiddag naar Saint-Catherine’s Home. We hebben een kindje bij van twaalf dagen. Het is achtergelaten door de moeder, verzorgd in het hospitaal en het zal nu bij de andere baby’s in Saint-Catherine worden opgenomen. Hier verbleef Tecla anderhalf jaar: zij hield er toezicht op de kinderen, meestal verwaarloosde kinderen. Het is een afgesloten domein met nu meerdere huizen: verwaarloosde kinderen, alleenstaande zwangere moeders, minderjarige prostituees die uit het milieu willen stappen, seropositieve kinderen. Ik mag overal gaan kijken, en beperkt foto’s maken. Het raakt mij erg dat het zaadje dat ten tijde van zuster Tecla is gepland, nu zulk een boom is geworden.