Een vlucht tot helemaal in het Zuiden

Dinsdag 27 oktober

We zeggen vaarwel aan het stofferige Hyderabad. Onderweg naar de luchthaven rijdt de taxi nog eens door de wijk waar Madeleine vroeger ooit fietste, in de dagen dat een dochter van Sabitha er woonde. Dat fietsen zou nu heel moeilijk zijn: vele gewone huizen zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor buildings van twintig verdiepingen en het verkeer is er druk. In de luchthaven valt op dat de eerste versieringen zijn aangebracht voor Divali, het hindoefeest van het licht dat over twee weken doorgaat. Voor Sabitha wordt het de eerste keer dat zij in een vliegtuig zit. Zij heeft vertrouwen. Zij bewondert in de lucht vooral het wolkenspel.

Ons reisdoel is de staat Kerala, met tussenstop in Chennai, een dubbele vlucht van telkens zo'n 600 km. We worden in Trivandrum opgewacht door priester Vincent, die ik ken vanuit Zonhoven, vanuit zijn contact met de familie Wouters. Hij neemt ons onmiddellijk mee naar het klooster van de Karmelieten. Zij hebben een grote bijdrage geleverd aan de christelijke kerk in de streek. Als we in de sacramentskapel binnengaan, krijgen wij al een eerste teken van leven in deze geloofsgemeenschap: binnenin zitten een tiental mensen persoonlijk te bidden, en het is een wissel van komende en gaande gelovigen. Blijkbaar is dat daar gans de dag zo! Vincent brengt ons ook in een ondergrondse crypte, waar de paters begraven werden tot een twintig jaren terug. Vele Vlaamse paters liggen er: zij behoorden tot de ‘Vlaamse’ provincie, maar werkten tot hun dood in India.

We logeren aan de kust en morgen gaan we met father Vincent de berg op, naar zijn internationaal pelgrimskruis.

 

Divali-versiering in de luchthaven.

 

Madeleine en Sabitha voor de vlucht, in Hyderabad.

 

Aankomst in Trivandrum.

 

Kapel van altijddurende aanbidding:

het is er bijna letterlijk zo.

 

Grafstenen van paters uit Karmelprovincie 'Vlaanderen'.

 

Ingang van de begraafcrypte van de paters Karmelieten in Trivandrum.