Priester Rik: Verrassingen op weg naar Bangalore

Zaterdag 10 oktober

Vandaag vertrokken uit Puttaparthi, richting Bangalore. Een eerste halte is op de plaats waar een tweede ashram van Saida Sai Baba is. We wandelen er doorheen en zien hoe alles wordt klaargemaakt voor het Durgafeest: een periode van vasten, waarbij elke dag een nieuw vuur wordt ontstoken. In de mandir hangen afbeeldingen van verschillende godsdiensten. Voor het christendom is er het beeld van Jezus als de Goede Herder. Foto’s mogen er niet gemaakt worden.

’s Middags eten we in Gurukula, in een centrum van een andere Swami: Sree Sree Sivakumara Swamigalu. Daar krijgen dagelijks 9000 armere studenten voedsel en er is goed onderwijs. Wij eten er rijst op een bananenblad; alleszins milieuvriendelijker dan op de aluminiumfolie in de zelfbediening van twee dagen terug. De stichter van het centrum leeft nog: hij is 108 jaar oud en we mogen bij hem op audiëntie gaan. In een kleine ruimte wachten we, met een twintigtal personen. Dan komt de man binnen, erg gebogen. Hij wordt in een zetel gezet en dan kan iedereen hem groeten. Er wordt gezegd dat er twee personen uit België hier zijn. Ik ga naar hem toe en zeg hem dat zijn werk mij doet denken aan het verhaal van Jezus die aan meer dan vijfduizend mensen brood gaf. Heeft hij het gehoord? Of is hij mijn Engels niet gewoon? (Hij heeft opgekeken, geglimlacht en ja geknikt, hoorde ik achteraf). Voor Madeleine en Sabitha is dit heel belangrijk: dat ze zoiets mogen meemaken. Wat raakt hen zo in deze man? Het is vergelijkbaar met de lijdende Johannes-Paulus II, die doorheen zijn onmacht liefde uitstraalde.
Dan wacht een tocht naar boven, naar een Shiva-tempel. Het is heel wat treden klimmen. Als we de eerste tempel hebben bereikt, blijkt er nog een andere tempel hoger te zijn. We trekken blootvoets verder, over zand en steentjes en rotsen. (Het blote-voeten-pad in Zutendaal is er niets tegen.) Het wordt een ietwat pijnlijke bedevaart. Maar we geraken in de tweede tempel: in een donkere grot kan je dan door water waden en je hand steken in een kleine opening, tot die het water van de bron raakt. Als je dat water raakt, ben je gezegend. Sabitha geleidt mij doorheen het water en de duisternis. Voor nog een tempel hoger is er geen tijd meer. Madeleine wil hier nog eens terugkeren, een ander jaar en dan helemaal tot boven gaan.