Priester Rik: Leven en dood zoals het hier is

Vrijdag 9 oktober

Deze morgen de ochtenddienst bijgewoond in de ashram. Na die dienst was er de gelegenheid om een groet te brengen aan het graf van Sai Baba. Je kan het vergelijken met het ritueel bij de zalige Valentinus in Hasselt, maar wegens de toeloop is het zeer afgelijnd, zowel qua organisatie als qua tijd. Toen ik buitenkwam, waren mijn sandalen verdwenen. Sabitha reageerde: “De dief heeft ook je slecht karma meegenomen” (een stukje van mijn ‘erfzonde’, bij wijze van spreken). Ik hoop het! Blootvoets naar het hotel dus, maar dat valt hier niet op. Trouwens, ik heb nog een tweede paar (dat ik gisteren gelukkig had laten herstellen door een schoenlapper langs de straat).

Tijdens de lunch op het appartement hoor ik muziek en een stoet trekt voorbij. Ik ga naar beneden met mijn fototoestel. Ik maak eerst foto’s van de muzikanten en dan merk ik dat het een rouwstoet is. Het lichaam van een oude man ligt gewikkeld in een doek op een zelfgemaakte draagberrie. Voortdurend worden er bloemen op hem geworpen. Enkel zijn gelaat zie je een beetje. Ik heb de indruk dat men naar de rivier gaat naar de plaats van de lijkverbranding. Maar uiteindelijk stopt de stoet aan een veld met bomen: het lichaam zal niet verbrand worden, maar begraven. Er is al één graftombe, wellicht van de echtgenote. Je kan hier begraven worden op een begraafplaats, of op je eigen grond, zoals hier. (Moslims worden altijd begraven, maar hindoes kunnen kiezen tussen crematie of begraving.)
Er werd niet gebeden bij het graf. De derde dag zal men terugkomen, om voedsel te brengen: rijst en het lievelingsvoedsel van de overledene. De dertiende dag komen de priesters, de brahmanen: zij komen bidden en nemen ook de kleren mee en andere voorwerpen van de overledene (bril, schoenen, stok, …) om uit te delen aan de armen.
Ik keer alleen terug. Ik word uitgenodigd bij een familie om wat foto’s van hen te maken. Een mailadres om de foto’s te sturen kan ik bij hen niet krijgen; zij kunnen ook niet lezen. Zij vragen mij om rijst, ze wonen met zes families op een soort varkensboerderij. Vroeger hadden zij het beter, toen Sai Baba nog leefde, en er veel meer volk kwam. Toen was er meer handel en meer werk voor hen in het dorp. Eén van de vaders gaat met mij mee naar een winkel: ik betaal er koekjes voor de kinderen en rijst voor de ouders. Daar zal het vanavond feest zijn! Hij heeft mij ook beloofd dat zijn kinderen naar school gaan en mogen studeren. En ik heb iets teruggegeven aan de Indiërs in ruil voor het bijwonen van die uitvaart – denkt mijn goed karma.