Dinsdag 13 oktober
"Doe maar wat Hij u zeggen zal",
een van de slogans op het plein van de kathedraal
De nachtreis naar
Madras is vlot verlopen: onze namen stonden tussen de reservaties op het blad
aan wagon A2. Een zeer lange trein, zo’n 25 wagons. We reizen in een slaaptrein,
in compartimenten van telkens zes personen. De 400 km tussen Mysore en Madras
duurt een ganse nacht: om zeven uur in de morgen komen we aan (een half uur
vroeger dan voorzien, voorbeeldig dus!). Met een taxi rijden we door naar
Pondicherry en stoppen onderweg voor een ontbijt. We rijden nu door Tamil Nadu,
een provincie waar de invloed van de Engelsen groter is geweest. Je merkt het aan
de bredere straten, het minder lawaaierig verkeer (hier moet je niet toeteren
als je iemand voorbijsteekt), menig anglicaanse of evangelische kerk. Heel de
weg van Madras tot aan Pondicherry is een weg langs de kustlijn. Er zijn heel
wat badplaatsen en hotels voor strandtoerisme op zijn Indisch.
Pondicherry is ook een
mooie kuststad. Wij nemen onze intrek langs de zee, in een Park Guest House,
dat gebouwd is in de geest van Sri Aurobindo, een bekende wijze in India (en
elders). Het is er groen en rustig. Met uitzicht op zee (maar voor het internet
moet ik wel de deur uit … Kwestie van prioriteiten hé). Bij een verkenning van
de stad ontdek ik dat er drie avondmissen zijn in de kathedraal van
Pondicherry. De mis die ik bijwoon is in het Tamils, maar ik kan goed volgen. Naast
de kathedraal ligt het bisschoppelijk paleis. Ik heb de groeten bij voor de
bisschop, van mensen van Zonhoven. Misschien dat ik die morgen kan overbrengen.
Onze namen op de treinwagon:
Madeliene, Sabitha Rao, Rik
Madeleine haalt haar hartje op met zo'n trein.
Gasthuis met uitzicht op meditatietuin, strand en zee
Een mooi beeld van Gandhi
Avondmis in de kathedraal, mannen en vrouwen zitten apart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten